Μ-ΕΡΤ-ικό από βλακεία και χαρά...

Διονύσης Ελευθεράτος

Ας αναλογιστούμε: Ποιες «παρακατα­θήκες» θα έμεναν αναπάντητες, εάν το «αποφασίζομεν, διατάσσομεν, κλείνομεν την ΕΡΤ και απολύομεν 2.600 αν­θρώπους» αποδεικνυόταν ένας ακόμη άνετος καθεστωτικός καλπασμός, στα λιβάδια του κοινωνικού φόβου;

Δεν έχουμε παρά να μεταφέρουμε το βα­σικό «σκεπτικό» της θανατικής καταδίκης της ΕΡΤ στο σύνολο των «υποδίκων» της Ελλά­δας των Μνημονίων: Για περισ­σότερα -και με λιγότερη χρονο­τριβή- λουκέτα σε νοσοκομεία, σχολεία ή σε δημοτικές υπηρε­σίες, δεν θα χρειαζόταν η παρα­μικρή ειδική «θεσμική» επίφα­ση. Ούτε καν προχειροφτιαγμένες «μελέτες» που θα «τεκμηρί­ωναν» διάφορες «επικαλύψεις» ή «καλύψεις αναγκών από άλ­λες, κοντινές μονάδες». Θα αρ­κούσε η «αδιαφάνεια». Θα μπο­ρούσε η κυβέρνηση π.χ. να καταργήσει νοσοκομεία, με......

την απλή αιτίαση -βάσιμη ή μη- για «παρατράγουδα» στις προμήθει­ες υλικού.

Τραβηγμένο; Καθόλου. Κυ­βερνητικό «κεκτημένο» θα ήταν - και μάλιστα ακλόνητο- , εάν έλειπε η μάχη για την ΕΡΤ. Επειδή δε ο «κοι­νωνικός αυτοματισμός» είναι άχρηστος εάν δεν αλλάζει η φορά του, φανταζόμαστε με πόση ευ­κολία θα αντέστρεφε την «επιχειρηματολογία» της η εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας, Άννα Ασημακοπούλου... Τι είπε προσφάτως η επίτιμος κυρία, ανερυθρίαστα; 'Οτι αν κλείνει ένα σχολείο στο Μπουρνάζι, ευθύνονται τα προνόμια των εργαζομένων της ΕΡΤ! Φαντα­ζόμαστε την ...εναλλακτική «επιχειρηματολο­γία» της, εάν η υπόθεση της ΕΡΤ εξελισσόταν ως τυπική, ήρεμη κυβερνητική διεκπεραίωση: «Εδώ έκλεισε για τη σωτηρία της χώρας ολό­κληρη ραδιοτηλεόραση, έμειναν άνεργοι τόσοι άνθρωποι - κι εσείς ισχυρίζεστε πως δεν μπο­ρείτε να αναζητήσετε άλλο σχολείο;».

Όποιος τυχόν αμφιβάλλει για την απαρά­μιλλη ικανότητα του «κοινωνικού αυτοματι­σμού» να αλλάζει διαρκώς τους στόχους της μοχθηρίας του, καθώς και τα υποτιθέμενα αντι­κείμενα της «φιλευσπλαχνίας» του, δεν χρειά­ζεται να εξασκήσει τόσο τη φαντασία, όσο τη μνήμη του. Μήπως δεν ήταν ο κλάδος των εκ­παιδευτικών το πλέον χαρακτηριστικό παρά­δειγμα στα χείλη των «παπαγάλων», τον Ια­νουάριο, κατά τις ημέρες της απεργίας των εργαζομένων στο Μετρό; Σταθερή η επωδός: «Πώς δηλαδή ζητούν εξαίρεση από το ενιαίο μισθολόγιο αυτοί, όταν εντάσσονται οι εκπαι­δευτικοί που έχουν λιώσει τα παντελόνια τους στο διάβασμα;». Ε, λίγους μήνες αργότερα οι ...παρ' ολίγον απεργοί εκπαιδευτικοί είχαν με­τατραπεί σε αντικοινωνικά, ανάλγητα τέρατα, «κερδίζοντας» μια θέση στο διευρυμένο «ενι­αίο επιστρατευσολόγιο» της τρικομματικής κυ­βέρνησης.

Μήπως δεν «κέρδισαν» το χαρακτηρισμό της άνομης συντεχνίας, καθώς και τη ...συνα­κόλουθη αντιμετώπιση εκ μέρους των ΜΑΤ, όσοι εργαζόμενοι της βαριάς βιομηχανίας(Χα­λυβουργία, Ναυπηγεία Σκαραμαγκά) διεκδί­κησαν κατά καιρούς κάτι ουσιαστικότερο από τα κροκοδείλια δάκρυα των κυβερνώντων για τους αδικημένους απασχολούμενους του ιδιω­τικού τομέα;

Δεύτερη «παρακαταθήκη» που θα κάλπαζε ανενόχλητη, εν μέσω σιγής, εάν για την ΕΡΤ δεν γινόταν ...«της ΕΡΤ»; Μα αυτό που δια­κήρυξε ο πρωθυπουργός στην εκδήλωση του ΕΒΕΑ: Κάθε εργαζόμενος που χάνει τη δου­λειά του οφείλει να νιώθει «ΟΚ», εάν λαμβά­νει «γενναιόδωρη» αποζημίωση. Σωστά. Τι να το κάνεις το ψωμί που σου δίνει λίγο - λίγο η δουλειά, εάν μπορείς να πάρεις μαζεμένο παντεσπάνι και να μας αδειάσεις τη γωνιά; Άσε που αν είσαι επί μήνες απλήρωτος, ακόμη και μισό κομμάτι από το -εν γένει διαρκώς μειού­μενο- «παντεσπάνι» της αποζημίωσης θα σου φανεί θεόσταλτο δώρο...

Ακούσαμε ή διαβάσαμε κι άλλα, των οποί­ων η αποδοχή προϋποθέτει κατανάλωση μεγά­λων μ-ΕΡΤ-ικών από τη συνολική πίτα ηλιθιό­τητας που «παράγεται» (και διοχετεύεται στην «αγορά) στις ημέρες μας. Ειπώθηκε λόγου χά­ρη ότι είναι οι αντιδρώντες -πρωτίστως δε οι αριστεροί- υποκριτές. Γιατί παρακαλώ; Δι­ότι μέχρι πρότινος κατηγορούσαν την κυβέρ­νηση ότι μετέτρεπε την κρατική ραδιοτηλεό­ραση σε «μνημονιακή ΥΕΝΕΔ». Τρομακτικό «επιχείρημα»! Μας έκανε «τη μούρη κρέας»... Με αυτή τη «λογική», η οποία προφανώς κη­ρύττει αδύνατη κάθε εξέλιξη «επί τα χείρω», ακόμη και οι κανόνες συγγραφής της Ιστορίας «αναδιαρθρώνονται» και «μεταρρυθμίζονται». Πώς μιλάς, φερ' ειπείν, κύριε για τη χούντα, εάν έχεις χαρακτηρίσει πολιτικά ανώμαλη την προδικτατορική περίοδο; Ασυμβίβαστα είναι αυτά τα δύο. Μη ρωτάτε «πώς» και «γιατί». Η τρέλα δεν πάει στα όρη, όλη την πουλάνε οι λε­βέντες του «σαξές στόρι».

Τι ακριβώς αποσαφήνισε η κυβέρνηση αξι­ώνοντας (κι επισήμως!) μια δημόσια ραδιοτη­λεόραση στην υπηρεσία «της ανάπτυξης»; 'Οτι θα «πατάσσει» κάθε απροθυμία συμμετοχής στο αδιάλειπτο λιβάνισμα της μνημονιακής πο­λιτικής. Εάν μάλιστα λάβουμε υπόψη ότι είχε ήδη καταγραφεί ως αιτία «καρατόμησης» εκ­πομπής (του Αρβανίτη και της Κατσίμη) ένα λογικότατο -σχεδόν αναπόφευκτο- σχόλιο για πασίγνωστες, κραυγαλέες ανακολουθίες του Νίκου Δένδια, εικάζουμε τι έπεται σε μια ρα­διοτηλεόραση, στη ληξιαρχική πράξη γέννησης της οποίας θα αναγράφεται και ...θρήσκευμα: «Ανάπτυξη». Σκεφθείτε τους «ιερούς κανόνες» ενός τέτοιου μοναστηριού...

Εμ, το άλλο; Κάποια στιγμή είπαν ότι το προσωπικό της νέας ραδιοτηλεόρασης θα προσλαμβανόταν με ...διαδικασίες ΑΣΕΠ. Συγγνώμη, πώς ακριβώς κάποια «διαδικασία ΑΣΕΠ» θα εντόπιζε, λόχου χάρη, έναν ικανό μουσικό παραγωγό; Φανταζόμαστε διαγωνι­σμό με τα εξής θέματα: Πρώτο: «Πώς λεγόταν το μουσικό συγκρότημα στο οποίο συμμετείχε ο νυν πρωθυπουργός στις ΗΠΑ, στη δεκαετία του 70, μαζί με τον Γ. Παπανδρέου; Ποιο όρ­γανο έπαιζε τότε ο κ. Σαμαράς;». Οι σωστές απαντήσεις είναι «Fireworks» και ντραμς - αν τις αγνοείς χάνεις πολύτιμους πόντους.

Δεύτερο θέμα: «Ποιο τραγούδι θα επιλέ­γατε ως αφιέρωση στην επερχόμενη οικονο­μική ανάπτυξη;». Καλή απάντη­ση θεωρείται το «China Girl» του Ντέιβιντ Μπάουι. Προτείνε­ται και το Οριεντάλ ροκ «Hassan I Sahba» των Hawkwind,  εάν επί­κειται η αγορά κι άλλων νησιών  από Άραβες.

Τρίτο θέμα, μέγα «SOS»: «Αναφέρετε έναν τουλάχιστον δίσκο, τον τίτλο του οποίου δεν πρέπει να εκστομίσετε από μι­κροφώνου κι αιτιολογείστε». Η σωτήρια απάντηση είναι το «Rust Never Sleeps» («Η Σκου­ριά Ποτέ Δεν Κοιμάται») του Νιλ Γιανγκ, για λόγους προστα­σίας της δημόσιας τάξης. Ε. όχι και να νομίσουν αυτοί οι παλιο-αναρχικοί που ζουν στις Σκουριές ότι τους προτρέπουμε συνθημα­τικά να επαγρυπνούν...

Κάπου εδώ, όμως, εμφανίζεται κι ένας ...αντεστραμμένος Καζαντζίδης. Γιατί «αντε­στραμμένος»; Διότι από το βράδυ της περα­σμένης Πέμπτης ορισμένα παλικάρια όχι μό­νο δεν έχασαν, αλλά αντιθέτως αύξησαν το μ-ΕΡΤ-ικό τους απ' τη χαρά. Το αύξησε ο «Μπένι» που γίνεται τώρα ...κανονικό «πρωτοπαλί­καρο» του Σαμαρά. Εφεξής δύσκολα θα τον «γράφει» τόσο ταπεινωτικά ο πρωθυπουργό; στα παμπάλαια υποδήματα του - ίσως εκείνα με τα οποία πατούσε τα πετάλια του ντραμς. στα 70's.

Μεγάλο το μ-ΕΡΤ-ικό από τη χαρά των τη­λεοπτικών καναλιών: Η χώρα απέφυγε τις τρισκατάρατες εκλογές που θα επέφεραν τόσα δεινά, όσα ο Δήμος Βερύκιος του Άλφαδεν προλάβαινε να καταμετρήσει στις στιγμές τον «εθνικο-υπεύθυνου» πανικού του, οι οποίες: προηγήθηκαν της ανακούφισης...

Οι δανειστές θα σταματούσαν να μας στέλ­νουν το χρήμα που ξαναπαίρνουν, η «ανακεφαλαιοποίηση» των τραπεζών θα διακοπτόταν, ομοίως και οι πανάγαθες ιδιωτικοποιήσεις. Σε απόγνωση θα βυθίζονταν οι έμποροι που ω: γνωστόν τώρα ευημερούν. Το «σαξές στόρι» θα έμενε μετέωρο. Οι τουρίστες θα προτιμού­σαν, λέει, την επί του παρόντος αναστατωμέ­νη από τις διαδηλώσεις Τουρκία, παρά κάποιο νησί της μετεκλογικής Ελλάδας. Γιατί άραγε: Ποιος ξέρει, ίσως οι εκλογές κομίζουν, ακόμη, μολυσματικές ασθένειες, ποδάγρα, στυτικές δυσλειτουργίες και άλλα φοβερά, που ήδη υποψιάζονται οι τουρίστες.

Ω, ναι, οι εκλογές τείνουν να αναχθούν σε «κίνδυνο» ισοβαρή εκείνου που αντιπροσω­πεύει το ενδεχόμενο εξόδου της χώρας  από την ευρωζώνη. Τι έπεται; Μήπως η απαγόρευση της διεξαγωγής τους, μέχρι τη στιγμή π.χ. κατά την οποία το δημόσιο χρέος -ως ποσο­στό επί του ΑΕΠ- θα πέσει στα επίπεδα που βρισκόταν προ μνημονίων; Υπομονή. Το 2020-2025 δεν απέχει πολύ. Κάνεις τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου κομπολόι κι ούτε που καταλαβαίνεις πώς κυλάει ο χρόνος...

ΠΡΙΝ 23/6/13

Σύντομη Περιγραφή: 

Διονύσης Ελευθεράτος

Δεν έχουμε παρά να μεταφέρουμε το βα­σικό «σκεπτικό» της θανατικής καταδίκης της ΕΡΤ στο σύνολο των «υποδίκων» της Ελλά­δας των Μνημονίων: Για περισ­σότερα -και με λιγότερη χρονο­τριβή- λουκέτα σε νοσοκομεία, σχολεία ή σε δημοτικές υπηρε­σίες, δεν θα χρειαζόταν η παρα­μικρή ειδική «θεσμική» επίφα­ση. Ούτε καν προχειροφτιαγμένες «μελέτες» που θα «τεκμηρί­ωναν» διάφορες «επικαλύψεις» ή «καλύψεις αναγκών από άλ­λες, κοντινές μονάδες». Θα αρ­κούσε η «αδιαφάνεια». Θα μπο­ρούσε η κυβέρνηση π.χ. να καταργήσει νοσοκομεία, με την απλή αιτίαση -βάσιμη ή μη- για «παρατράγουδα» στις προμήθει­ες υλικού.

 ΠΗΓΗ