Περί λήθης(!) «αγανακτισμένων»(;)

Του Θανάση Νικολαΐδη  

ΑΥΤΟΙ δεν αλλάζουν κι είναι η ευτυχία τους-εμείς αλλάζουμε κι είναι η τραγωδία μας. Από κανάλι σε κανάλι παλιές «φίρμες» ανάκατες με κάποιους/κάποιες καινούριους για παραλλαγή και δειλά στις συγκεντρώσεις. Τρόμαξαν, κρύφτηκαν, δοκίμασαν τους ανοχές μας γραδάροντας τις αντοχές μας και ξεμύτισαν σε στέκια, καφενεία και σοκάκια. Ξεθαρρεμένοι που οι μάζες δεν τους πρόγκιξαν, αισιόδοξοι για μια απ’ τα ίδια.

ΚΙ ήταν τόσο απλά τα πράγματα, με τη λήθη των μαζών, την ανοχή και τις παλιές καλές συνήθειες; Το’ πε κάποτε ο Κονδύλης («ξήλωσε» τον Πάγκαλο το ’26) κι ίσως το επαναλαμβάνουν μέσα τους οι πολιτικοί (και με το δίκιο τους). «Αν ήξερα πόσο εύκολα κυβερνιέται ο ελληνικός λαός, θα τον κυβερνούσα ακόμα από λοχίας». Πού βρίσκονται, λοιπόν οι θερμόαιμοι «αγανακτισμένοι» του Συντάγματος που μούντζωναν τη βουλή; Άρπαξαν τα λάβαρα και ξεχύθηκαν στις πλατείες, σε ρόλο χειροκροτητή κι ο πειρασμός μεγάλος. Δεν είναι όλοι (αυτό μας έλειπε)-κι έπρεπε οι εκλογές, αντί ......

πανηγυρισμών και συνθημάτων, να θυμίζουν «νεκρική» πομπή (μπρρρ…), με αφορισμούς και μοιρολόγια.

ΑΥΤΟΙ, λοιπόν, δεν…ξέχασαν. Εμάς επλάκωσε η λήθη. Με την (ίδια) πρακτική τους αυτοί, θεατές των απείραχτων προνομίων τους εμείς. Στις δεκαετίες της πολιτικής συνύπαρξης και της (δια)κομματικής τους δράσης, έστησαν το Κράτος-τέρας για ‘μας και τα προνόμια για πάρτη τους. Διόρισαν παιδιά, νύφες, γαμπρούς, αδέρφια και ξαδέρφια κι άντε να μην…καθαρίζει ο κ. Πετσάλνικος για τους «εργαζόμενους» της βουλής. Και πέρασε η σκέψη μας απ’ τα τζακούζια και τα γυμναστήριά τους, πριν μετρήσει τα χιλιάρικα της «αποζημίωσης» και το παραδάκι τους από επιτροπές. Ρίξαμε μια ματιά στους αποσπασμένους συγγενείς σε βουλευτικά γραφεία και στη στρατιά υπουργικών συμβούλων και αποσπασμένων στα γραφεία τους μετρώντας χωροφύλακες που του φυλάνε και φόρους που (τους) πληρώνουμε.

ΚΙ ύστερα; Τι έστησε απέναντι στην επιμονή τους στα παλιά ο θιασώτης των καινούριων; Την επιμονή του κι αυτός, με τη λήθη να του πλακώνει το μυαλό και τις μνήμες δυσανάγνωστες. Με τη σιωπή να του δένει τη γλώσσα που κελαηδούσε μουντζώνοντας τη βουλή.

ΕΜΕΙΣ θα επιμείνουμε στα κριτήρια και τους αποκλεισμούς, πλην ελαχίστων που έδωσαν δείγματα πολιτικής ανδρείας που δεν πρέπει να «καούν με τα ξερά». Κόντρα στη λογική των κομμάτων που θέλουν τους παλιούς (βουλευτές) αυτόματα υποψηφίους. Το ακριβώς αντίθετο, κ.κ. αρχηγοί, «μάγειρες» και κομματάρχες. Κανένας των παλιών στη λίστα (με ελάχιστες εξαιρέσεις), ωστόσο, είναι αργά. Γι αυτό έχει το λόγο ο ψηφοφόρος και δεν είναι αργά.