ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΙΜΗΣ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΥΣ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΜΕ-ΚΙ

ΕΛΜΕ-ΚΙ: ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΗΘΕΝΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗ ΣΕ ΤΑΞΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ,

ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΟ ΤΟ ΛΑΟ,

ΟΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΛΑΪΚΗΣ - ΑΝΤΙΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ

ΟΜΙΛΙΑ:

Διονύση Γεωργόπουλου, Πρόεδρου ΕΛΜΕ Κεφαλονιάς – Ιθάκης:

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι καλή σας ’σπέρα.

Να ζητήσω συγνώμη εκ μέρους του Δημήτρη του Μαντζουράτου που βρίσκεται στο Περιφερειακό Συμβούλιο στην Κέρκυρα και του Βαγγέλη του Φαρακλού που έχει φύγει για να αντιπροσωπεύσει την ΕΛΜΕ-ΚΙ στη ΓΣ της ΟΛΜΕ στην Αθήνα.

Απευθύνομαι με ιδιαίτερη συγκίνηση, εκφράζοντας το ΔΣ της ΕΛΜΕ-ΚΙ, σε σας που σήμερα είστε απόμαχοι της δουλειάς αλλά όχι της ζωής. Δεν θέλουμε να είστε ούτε απόμαχοι του κινήματος. Από καιρό συζητούσαμε στο ΔΣ την ανάγκη να γίνει μία εκδήλωση για τους συνταξιοδοτηθέντες συναδέλφους, μια εκδήλωση ουσιαστικής τιμής διότι, χωρίς να εξωραΐζουμε τα πράγματα αλλά γιατί αυτή είναι η πεποίθησή μας η συντριπτική πλειονότητα του κλάδου τίμησε και τιμά το λειτούργημα του εκπαιδευτικού. Η ΕΛΜΕ-ΚΙ δεν είναι Βατικανό για να εξωραΐζει καταστάσεις και να αγιοποιεί. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός, ένας φορέας του κινήματος μέσα στο οποίο αναπτύσσονται απόψεις και αντιπαραθέσεις. Η ορθότητα ή μη της μιας ή της άλλης γραμμής και τοποθέτησης θα κριθεί σε βάθος...............

 χρόνου. Όμως, πρέπει να πούμε ότι υπήρξαν και εκπαιδευτικοί που βρέθηκαν σε αντιπαράθεση με τους αγώνες του κλάδου για δημόσια δωρεάν παιδεία και κοινωνική πρόοδο.

Με αφορμή την εκδήλωση θέλουμε να αναδείξουμε το ρόλο του δασκάλου. Όπως μου είπε η κυρία Μαρίνη, που δυστυχώς βρίσκεται εκτός Κεφαλονιάς, αυτό που μένει μετά τη συνταξιοδότηση είναι η σχέση που διαμορφώνει κάποιος εκπαιδευτικός με τους μαθητές του. Κι αυτό τον ακολουθεί εφ’ όρου ζωής. Ποια είναι τα καθήκοντα ενός δασκάλου; Πώς μπορεί να αποτιμηθεί το έργο του; Είναι το πόσα παιδιά πήραν είκοσι και πόσα δέκα; Ή μήπως το πώς μπορέσαμε να βοηθήσουμε τους νέους ανθρώπους να γίνουν αυτεξούσιοι στη ζωή και στην κοινωνία; Το πώς βοηθήσαμε να ξεπεραστούν προβλήματα και δοκιμασίες; Μήπως σήμερα που βρίσκεστε εκτός σχολείου μπορείτε να μας πείτε αν είχε δίκιο ο Γληνός όταν έλεγε ότι η μόρφωση δεν είναι ζήτημα γνώσης αλλά ζήτημα ζωής;

Πιστεύω ότι με μία έννοια οι νέοι εκπαιδευτικοί πρέπει να αντλήσουν διδάγματα από τις δικιές σας θετικές και αρνητικές εμπειρίες. Κι αυτό έχει μεγάλη αξία σήμερα που διακυβεύεται πρώτιστα ο ρόλος του εκπαιδευτικού σαν ανθρώπου και παιδαγωγού. Σήμερα λένε δε χρειάζεται ο εκπαιδευτικός διότι η ψηφιακή εποχή έχει διαμορφώσει όρους τέτοιους ώστε ο μαθητής να έχει πρόσβαση σε μαθήματα επιπέδου από το σπίτι, μέσα από τον υπολογιστή. Η ΕΛΜΕ-ΚΙ δεν έχει την άποψη ότι δεν πρέπει να αξιοποιηθούν τα όποια τεχνολογικά επιτεύγματα ή δυνατότητες. Όχι όμως άκριτα. Και κυρίως δε μπορεί να υπάρξει σχολείο χωρίς την οικοδόμηση της σχέσης, σχέσης ανθρώπινης και καθοδηγητικής ανάμεσα στο δάσκαλο και το μαθητή.

Και βεβαίως σήμερα η σχέση αυτή δοκιμάζεται από ποικίλα προβλήματα που είναι αποτελέσματα κοινωνικών – πολιτικών αιτίων. Προβλήματα και ζητήματα που χθες δεν υπήρχαν ή είχαν άλλη έκταση και βάθος. Οι νέοι μας δέχονται μια επίθεση αδυσώπητη με στόχο τη χειραγώγηση και την περιθωριοποίησή τους. Στη δίνη της κρίσης εμφανίζονται φαινόμενα πρωτόγνωρων εντάσεων, που οφείλονται στην αίσθηση του αδιεξόδου. Λένε στους νέους ότι δεν έχουν μέλλον, τους κόβουν τι διεξόδους στον αθλητισμό και στον πολιτισμό, τους πριονίζουν το ίδιο το όπλο της μόρφωσης και της γνώσης. Τους παροτρύνουν σε ονειρικούς παραισθησιογόνους κόσμους. Η όποια απομόνωση ή διαχειριστικού τύπου δήθεν αντιμετώπιση και κυρίως η αποδοχή ως «δεδομένων» των βάρβαρων καταστάσεων είναι έγκλημα. Και πώς ο εκπαιδευτικός παρεμβαίνει σε αυτές τις εξελίξεις; Χωρίς βοήθεια από το κράτος, χωρίς επιστημονικό εξοπλισμό ή ακόμη χειρότερα με τον βομβαρδισμό του με επιστημονικοφανή επιχειρήματα; Το ταξικό κίνημα δίνει διέξοδο, δίνει όραμα, διατυπώνει προτάσεις έξω από το πλαίσιο της κοινωνίας της κρίσης. Αλλά μέσα στη σχολική πράξη τα φτερά των οραμάτων πρέπει να δένονται με το συγκεκριμένο στο επίπεδο της καθημερινότητας. Κι εδώ απαιτείται αξιοποίηση της δικής σας πείρας. Και εφόσον οι αστικές κυβερνήσεις δεν έχουν τέτοια πρόθεση πρέπει να βρούμε τρόπους αξιοποίησης αυτής της εμπειρίας.

Το ξέρετε καλά. Ποτέ δεν υπήρξε αντιλαϊκή – αντιεκπαιδευτική πολιτική που να μην στοχοποιήσει τον εκπαιδευτικό κόσμο. Σήμερα ζούμε πρωτοφανής αήθεις επιθέσεις που ενοχοποιούν τον κλάδο. Στην επίθεση δεν πρέπει να απαντήσουμε με εξωραϊσμό της κατάστασης. Πρέπει να απαντήσουμε με μεγαλύτερη αίσθηση κοινωνικής ευθύνης, με μεγαλύτερη συλλογικότητα και αλληλεγγύη. Πρέπει να συνδεθούμε πιο πολύ με τις αγωνίες και τα προβλήματα του λαού και των παιδιών του. Αλλά και με μια πραγματική ανασυγκρότηση του κινήματος, που θα επιτρέψει αυτές οι αξίες να γίνουν πραγματικά κτήμα της πλειοψηφίας.

Φίλες και φίλοι.

Το σχολείο που αφήσατε δεν υπάρχει πια. Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες. Ποιος είναι ο βαθύτερος στόχος αυτών των αλλαγών; Είναι να υπαχθεί το σχολείο πλήρως στις απαιτήσεις της αγοράς και να διαμορφωθεί μέσα από αυτό μαζικά ένα ευέλικτο και φθηνό εργατικό δυναμικό. Αυτές είναι οι κατευθύνσεις της ΕΕ που υλοποιούν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ με τη συναίνεση όλων των δυνάμεων του ευρωμονόδρομου. Τελειώνει το ενιαίο αναλυτικό πρόγραμμα. Τελειώνει κάθε έννοια γενικής μόρφωσης. Πάμε σε ένα σχολείο φαστ-φουντ, εφήμερων δεξιοτήτων, τις οποίες με κουπόνια θα αποχτά ο μαθητής δια βίου από ένα ευρύ φάσμα ιδιωτικών και δημόσιων - στα χαρτιά - υπηρεσιών εκπαίδευσης. Αυτό θα είναι ο προσωπικός φάκελος του μαθητή, στο όνομα της ελευθερίας επιλογής, της αυτονομίας και της αποκέντρωσης. Κατηγορίες λοιπόν σχολείων και καθηγητών. Ακριβοπληρωμένη αμάθεια. Μάνατζερ διευθυντές, σπόνσορες και επιχειρηματίες μέσα στο μάθημα. Αυτό υπηρετεί ο Καλλικράτης στην παιδεία και οι συγχωνεύσεις καταργήσεις σχολείων που θα συγκεντρώσουν τους πελάτες (μαθητές – γονείς) σε μαζικότερη κλίμακα για να εφαρμοστεί το νέο αναλυτικό πρόγραμμα και η καινοτομία. Περίπου 40.000 λιγότεροι θα είναι οι εκπαιδευτικοί σε τρία χρόνια από σήμερα. Καταλαβαίνετε τι έχει να συμβεί. Μιλάμε για ένα έγκλημα σε βάρος της μόρφωσης των παιδιών του λαού και σε βάρος των εργασιακών μας σχέσεων.

Τα νέα βάρβαρα οικονομικά μέτρα που αποφασίστηκε να παραταθούν, το μνημόνιο διαρκείας για να πληρώσει την καπιταλιστική κρίση ο λαός θα εκδηλωθεί με μείωση των μισθών των εν ενεργεία εκπαιδευτικών μέσω του ενιαίου μισθολογίου, το οποίο θα συνδέσει και ένα μέρος του μισθού με την αξιολόγηση. Δηλαδή θα απαιτούν από τον εκπαιδευτικό να υλοποιεί τη γραμμή της επιχειρηματικότητας, να βρίσκει χορηγούς για να αξιολογείται ως καλός και να επιβιώνει. Μιλάμε για σύγχρονα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων. Η πρόταση για ελεγχόμενη χρεοκοπία που υιοθετήθηκε στη σύνοδο κορυφής, η «ανάσα» όπως την ονόμασαν κάποια ΜΜΕ, μπορεί να φτάσει μέχρι στάση πληρωμών μισθών και συντάξεων αλλά θα υπάρχει νομοθετική ακόμη και συνταγματική δέσμευση ότι οι τοκογλύφοι θα αμειφθούν.

Ζούμε την επίθεση στα θέματα της υγείας, με ανάλογο τρόπο. Οι εξελίξεις στον ΟΠΑΔ δείχνουν ότι πάμε για μία μεγάλη κλοπή καταβλημένων εισφορών από τους εργαζόμενους και σε κατάργηση του όποιου δωρεάν χαρακτήρα είχε απομείνει. Κόψαν 280 εξετάσεις πρόσφατα – πάνε να κόψουν τα πάντα. Σε συνθήκες κρίσης η ίδια η ζωή των ανθρώπων δεν έχει για το σύστημα καμία αξία.

Μας λένε ότι πρέπει να αποδεχθούμε αυτή τη φρίκη διότι είναι νόμιμη. Όσοι το λένε αυτό αγνοούν ότι η ιστορία δε γράφτηκε με συμμόρφωση των εργαζόμενων και την τάξη. Αλλά με την απειθαρχία και την ανυπακοή. Και αυτό είναι δύσκολο στοίχημα, ειδικά στους νέους συναδέλφους με τους οποίος συναντιόμαστε σήμερα μέσα από τελείως διαφορετικές κοινωνικές διαδρομές και σε άλλες συνθήκες από το χτες.

Εδώ τα ερωτήματα που τίθενται είναι τα εξής.

Θα είναι οι συνταξιούχοι εκπαιδευτικοί καταγραφείς γεγονότων που συμβαίνουν δίπλα τους ή θα έχουν δραστήριο ρόλο σε αυτές τις εξελίξεις; Και ποιος θα είναι αυτός ο ρόλος;

Αυτό πρέπει να το απαντήσετε οι ίδιοι. Το συνταξιουχικό κίνημα ειδικά στην παρούσα κατάσταση έχει σημασία να αναγεννηθεί. Δε μπορεί να σηκώνει το βάρος της ταξικής αντιπαράθεσης ο ιδιωτικός τομέας – οι συνταξιούχοι του ΙΚΑ και οι δημόσιοι υπάλληλοι να είναι απόντες είτε να αναπαράγουν και στα γεράματα τις ηγεσίες που οδήγησαν και οδηγούν τον τόπο και το λαό στην εξαθλίωση. Έχει κατά τη γνώμη μας σημασία να γραφτείτε μαζικά στα σωματεία των πολιτικών όπως λέγονται τα σωματεία των συνταξιούχων δημοσίων υπαλλήλων πλην στρατιωτικών κ.λ.π. Σήμερα που το ίδιο το δικαίωμα στο να παίρνεις σύνταξη έχει τεθεί εν αμφιβόλω, που δεν υπάρχει η κανονική ροή προηγούμενων περιόδων, που το δικαίωμα στην υγεία τινάζεται στον αέρα, απαιτείται και άλλη στάση και άλλη σχέση μεταξύ εν ενεργεία και απομάχων δημοσίων υπαλλήλων, εκπαιδευτικών αλλά γενικά και όλων των εργαζομένων. Σήμερα απαιτείται να δεθούμε με τα δεσμά της αλληλεγγύης περισσότερο από ποτέ. Δε μπορεί για παράδειγμα να έχουν καταθέσει χαρτιά για σύνταξη συνάδελφοι πριν μήνες και ακόμη να μην έχουν πληρωθεί. Και αυτό επειδή συνταξιοδοτηθήκατε δεν πρέπει να είναι θέμα της ΕΛΜΕ-ΚΙ, του Εργατικού Κέντρου, του ΠΑΜΕ; Το σύνθημα «Όλοι για έναν και ένας για όλους» πρέπει να διέπει τη σχέση όλων μας.

Η ιστορία βεβαίως έχει και μία δεύτερη πλευρά. Την πλευρά της διδαχής από όσα τα προηγούμενα χρόνια, από την ίδρυσή της μέχρι σήμερα έπραξε η ΕΛΜΕ. Είναι στοιχεία απαραίτητα τα επιτεύγματα και οι ήττες, η αποτίμηση της δράσης προηγούμενων γενιών, ειδικά σε περιόδους που κυοφορούνται οξυμένες συγκρούσεις. Έχουμε ευθύνη διότι η ιστορία της ΕΛΜΕ-ΚΙ δεν έχει καταγραφεί, δεν έχει γίνει τέτοια απόπειρα. Και όταν ακόμη είναι εν ζωή άνθρωποι που υπηρέτησαν τον κλάδο και το λαό σε συνθήκες δύσκολες δεν είναι δυνατό να χάνονται πολύτιμες για όλους μας διδαχές. Είναι απλώς μία αρχή η αναφορά αυτή που πιστεύω κάποια στιγμή με τη συνδρομή και ανθρώπων που βρίσκονται εδώ θα μπορέσει να περάσει στην καταγραφή.

Για να μην κουράσω και για να μην παρασυρθώ σε περισσότερα σταματώ εδώ. Όπως είδατε στόχος της ομιλίας ήταν περισσότερο να βάλλει καθήκοντα, να θέσει ερωτήματα και να παροτρύνει σε σκέψεις. Με αυτόν τον τρόπο πιστεύουμε ότι η ΕΛΜΕ-ΚΙ τιμά τους συναδέλφους της που συνταξιοδοτήθηκαν. Δείχνοντας πως υπάρχει πεδίο συνάντησης, πως σήμερα είναι απαραίτητο να συνεχίσουμε να δρούμε συλλογικά και οργανωμένα. Πάνω από όλα να συνεχίσουμε να δίνουμε με την καθημερινή πρακτική και τον αγώνα μας την αισιοδοξία ότι σε όλους τους ανθρώπους αξίζει μια καλύτερη ζωή, μια ζωή με δικαιώματα, μια κοινωνία αξιών χωρίς κρίσεις και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Αργοστόλι, Παρασκευή 18 Μάρτη 2011

Πατήστε εδώ για περισσότερες φωτο απο το http://voutospress.blogspot.com/ του Σάκη Βούτου