του system failure
Προκύπτουν όλο και πιο εφιαλτικά σενάρια αν συνδέσει κανείς τα κομμάτια του παζλ. Η επόμενη φάση του καταστροφικού καπιταλισμού είναι η πλήρης αντικατάσταση του ανθρώπινου εργατικού δυναμικού με ρομποτικές μηχανές, ή αλλιώς, η υπερ-αυτοματοποίηση. Μια διαδικασία που βρίσκεται σε εξέλιξη και κανείς (ή σχεδόν κανείς) δεν γνωρίζει τι θα σημάνει η ολοκλήρωσή της.
Η πραγματική διάσταση της ανεργίας
Υπάρχουν αυτή τη στιγμή 102(!) εκατομμύρια Αμερικανών, σε ηλικία εργασίας, που δεν έχουν δουλειά και το 20% των οικογενειών στις ΗΠΑ δεν έχουν ούτε ένα μέλος που να εργάζεται(!) Η κυβέρνηση παρόλα αυτά ανακοινώνει ότι η ανεργία έπεσε στο 6.3%. Πώς είναι δυνατόν; Η απάντηση βρίσκεται στα "μαγικά" που κάνουν οι κυβερνήσεις και την αναθεώρηση του ορισμού της ανεργίας. Για παράδειγμα, μόνο τον τελευταίο μήνα, η Αμερικανική κυβέρνηση "θεώρησε" απλά, ότι άλλοι 988.000 Αμερικανοί δεν ανήκουν στην εργατική δύναμη.
Φαίνεται υπερβολικός ο αριθμός των πραγματικά άνεργων Αμερικανών σύμφωνα με το PressTV; Ίσως όχι, αν διαβάσει κανείς την ιστορία που ακολουθεί, με...μάρτυρα τον Γιάννη Βαρουφάκη.
Τι πραγματικά συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας;
Ο Γιάννης Βαρουφάκης σε άρθρο του με τίτλο “Κι αν το κεφάλαιο του μέλλοντος δεν μας έχει ανάγκη;”, περιγράφει τι είδε στο Όστιν του Τέξας και τι σημαίνει αυτό που είδε:
“Αγναντεύοντας από το παράθυρό μου, στο Όστιν του Τέξας, παρατήρησα ένα μεγάλο σύννεφο σκόνης στο βάθος του ορίζοντα. Προχθές που πέρναγα από εκεί ξαφνιάστηκα με τη θέα του τεράστιου εργοτάξιου όπου οι μπουλντόζες και τα μηχανήματα δούλευαν ασταμάτητα, παράγοντας τη σκόνη που τράβηξε την προσοχή μου. Από την όψη του υπό οικοδόμηση κτιρίου φαινόταν ότι (ευτυχώς) δεν έχτιζαν ούτε νέο εμπορικό κέντρο ούτε και σύμπλεγμα κατοικιών. Όχι, επρόκειτο για μεγάλο βιομηχανικό κέντρο.”
“Αν και στην αρχή δεν το πρόσεξα, μετά από λίγα λεπτά συνειδητοποίησα ότι κάτι έλειπε από αυτό το εργοτάξιο: οι άνθρωποι! Για την ακρίβεια, μέτρησα τρεις. Και οι τρεις τους, με τα κράνη και τη στολή προστασίας, ήταν μαζεμένοι σε ένα μικρό γραφείο εξωτερικού χώρου πάνω από μια συστάδα υπολογιστών, σκεπασμένοι από τέντα που θύμιζε στρατό ξηράς. Δέκα μπουλντόζες, τρεις γερανοί και καμιά δεκαριά άλλα κινούμενα εργαλεία, τουλάχιστον όσο μπορούσα να διακρίνω, κινούνταν μόνα τους γύρω τους. Άνευ οδηγών, χειριστών, εργατών εν γένει.”
“Όταν επέστρεψα στο γραφείο, πήγα κατευθείαν να βρω συνάδελφο που γνωρίζει καλά τα τεκταινόμενα. Με πληροφόρησε ότι το εργοτάξιο που παρατήρησα είναι το νέο εργοστάσιο της Apple όπου θα παράγονται τα MacBook Pro. Και, ναι, η κατασκευή του έχει αυτοματοποιηθεί σχεδόν ολοκληρωτικά. Τα υλικά έχουν επιλεχθεί με τρόπο που αυτόματα μηχανήματα, ρομπότ δηλαδή διασυνδεδεμένα μεταξύ τους μέσω intranet (τοπικού ασύρματου δικτύου), να μπορούν να συναρμολογούν χωρίς την ανθρώπινη παρέμβαση – ακόμα και τα υδραυλικά του κτιρίου θα τα τοποθετούν υδραυλικοί-ρομπότ. Ένα εργοτάξιο που κανονικά θα απασχολούσε χιλιάδες εργαζόμενους λειτουργεί με την παρουσία λιγότερων από εκατό ψυχές.”
“Τον ρώτησα για την απόφαση της Apple να παραγάγει υπολογιστές στην Αμερική, επαναπατρίζοντας την παραγωγή από την Κίνα για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες. 'Πώς κι έτσι;'. Η απάντηση ήταν αναμενόμενη, αλλά, παρ' όλα αυτά, άκρως συγκλονιστική: 'Οι μισθοί δεν έχουν πλέον καμία σημασία. Η εξαγωγή παραγωγικών διαδικασιών από την Αμερική προς την Κίνα (το off-shoring) δεν ήταν παρά ένα ενδιάμεσο στάδιο. Η παραγωγή επέστρεψε στην Αμερική. Όχι όμως και οι θέσεις εργασίας. Το νέο εργοστάσιο της Apple όχι μόνο κατασκευάζεται χωρίς τον ιδρώτα Αμερικανών εργατών αλλά και θα παράγει τα MacBook Pro πλήρως αυτοματοποιημένα, χωρίς να προσληφθούν Τεξανοί. Καλώς όρισες στον Νέο, Γενναίο Κόσμο' κατέληξε χαμογελαστά, αναφερόμενος προφανώς στο Brave New World του Άλντους Χάξλεϊ.”
[...]
“Όταν οι μπουλντόζες και οι υδραυλικοί-ρομπότ, που αυτήν τη στιγμή χτίζουν το νέο εργοστάσιο της Apple εδώ κοντά, αρχίσουν να μαθαίνουν η μία από την άλλη, το ένα από το άλλο, και αρχίζουν να συνεργάζονται στο πλαίσιο ενός διαδικτύου των ρομπότ, θα καταργηθούν ακόμα και οι λιγοστές θέσεις ανθρώπινης εργασίας που σήμερα διαχειρίζονται τη λειτουργία των ρομπότ αυτών. Αν οι ορδές διαδικτυωμένων μηχανικών σκλάβων ανήκαν σε όλους μας, αν δηλαδή υπήρχε κοινοκτημοσύνη επί των ρομπότ και όλοι μας γευόμασταν τα αγαθά που παράγουν, τότε κανένα πρόβλημα. Τι γίνεται, όμως, στην περίπτωση που οι μηχανικοί σκλάβοι, το κεφάλαιο του μέλλοντος, ανήκουν (όπως και το περισσότερο σημερινό κεφάλαιο) στους πολύ λίγους, ενώ οι πιο πολλοί άνθρωποι ούτε έχουν πρόσβαση στα παραγόμενα αγαθά ούτε και ευκαιρία να προσφέρουν την εργασία τους για έναν (ανθρώπινο) μισθό;”
Υπερ-συσσώρευση κεφαλαίων: Χρήσιμη για το επόμενο στάδιο
Οι οικονομικές κρίσεις χρησιμεύουν στην εξαφάνιση των μεγάλων ανταγωνιστών και στο να κρατάν ψηλά την αξία του χρήματος μέσω της υπερ-συσσώρευσης κεφαλαίων. Η υπερ-συσσώρευση κεφαλαίων όμως χρησιμεύει επίσης και στο να χρηματοδοτήσει την επόμενη φάση του καταστροφικού καπιταλισμού που είναι η υπερ-αυτοματοποίηση.
Πώς συνδέονται όλα αυτά με το Ελληνικό πείραμα;
Πόσο μπορεί να αντέξει μια κοινωνία χωρίς να εξεγερθεί πυροδοτώντας “ανεξέλεγκτες” καταστάσεις, όταν η ανεργία αγγίξει το 30% - 50%; Όταν η ανεργία στους νέους φτάσει ακόμα και το 60%; Όταν περικόπτονται μισθοί και συντάξεις; Πόσο χαμηλό μπορεί να γίνει το επίδομα ανεργίας ώστε να επιτρέπει στους ανθρώπους να επιβιώνουν, να καταναλώνουν, αλλά να μην εξεγείρονται; Πόσοι μπορούν να αφεθούν στην τύχη τους, χωρίς να λαμβάνουν κανενός είδους επίδομα; Πόσο μπορεί να επηρεάσει η προπαγάνδα του φόβου από τα μίντια, ώστε να κρατάει τον κόσμο φοβισμένο μέσα στα σπίτια χωρίς να εξεγείρεται;
Τα νέα εφιαλτικά δεδομένα του Ελληνικού πειράματος μπορούν να αποδειχθούν ιδιαίτερα χρήσιμα για τις μεγάλες εταιρίες που υπερ-αυτοματοποιούν την παραγωγή και θέλουν να απαλλαχθούν οριστικά από το κόστος του ανθρώπινου εργατικού δυναμικού.
Κάποιος πρέπει να καταναλώνει
Και το μεγάλο ερώτημα είναι: Αν όλη η παραγωγή αυτοματοποιηθεί (ακόμα και ο τομέας των υπηρεσιών), ποιοι θα καταναλώνουν αυτά που θα παράγονται; Πάμε προς ένα μοντέλο που οι περισσότεροι θα παίρνουν επίδομα ανεργείας ίσα-ίσα για να επιβιώνουν και να καταναλώνουν;
Στις πολυπληθείς αναπτυσσόμενες χώρες υπάρχουν τεράστιες “εν δυνάμει” δεξαμενές καταναλωτών. Η αγοραστική τους δύναμη θα αυξηθεί και η πλήρη αυτοματοποίηση της παραγωγής εκεί θα πάρει δεκαετίες. Πρώτα όμως πρέπει να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες στην γερασμένη και κορεσμένη πληθυσμιακά Δύση, ώστε να θεσπιστεί ένα όριο στις αυξήσεις των μισθών και να αποτραπεί η εξάπλωση του Δυτικού μοντέλου κοινωνικού κράτους, γιατί όλα αυτά σημαίνουν επιπλέον κόστος για την παγκόσμια οικονομική ολιγαρχία:
Το νέο μοντέλο ίσως οδηγήσει σε μια μελλοντική Δυστοπία πέρα από κάθε φαντασία:
“Στη μέση της πυραμίδας δημιουργείται μια τάξη που θα υπηρετεί και θα διασφαλίζει την κυριαρχία της κορυφής. Στελέχη εταιριών, μεγαλοδημοσιογράφοι, επιστημονικές ελίτ, δυνάμεις καταστολής. Είναι χαρακτηριστικό ότι η ακαδημαϊκή έρευνα γίνεται όλο και περισσότερο με βάση το κέρδος για λογαριασμό των μεγάλων εταιριών. Οι χρηματοδοτήσεις κατευθύνονται συνεχώς προς πρακτικές εφαρμογές σε τομείς που μπορούν να αποφέρουν μεγάλα κέρδη, όπως για παράδειγμα η μεγαλύτερη αυτοματοποίηση της παραγωγής και κατά συνέπεια η αύξηση των κερδών μέσω του περιορισμού των θέσεων εργασίας.”
“Στη βάση της πυραμίδας θα βρίσκεται η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων σε παγκόσμια κλίμακα, με περιορισμένους μισθούς, μηδενικά εργασιακά δικαιώματα και σχεδόν μηδενικές ευκαιρίες για δραστηριότητες πέραν της κατανάλωσης.”
[...]
“Όμως το πιο φρικιαστικό απ'όλα είναι, ότι θα διογκωθεί η κατώτερη κοινωνική διαστρωμάτωση που αποτελείται από εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη, που θα αφήνονται στην τύχη τους, πεθαίνοντας μέσα στη φτώχεια και την εξαθλίωση, αφού η παγκόσμια οικονομική ελίτ θα εξασφαλίζει την κυριαρχία της μέσα από την υπερπροσφορά εργατικού δυναμικού και καταναλωτών.
Δυστυχώς, ήδη, η αξία της ανθρώπινης ζωής αποκτά όλο και λιγότερη σημασία...”
Είναι όλα τόσο καλά σχεδιασμένα;
Ενδεχομένως όχι. Μπορεί κανείς να φανταστεί, τι περίπου συζητείται στις κλειστές αίθουσες και μακριά από τις κάμερες στα οικονομικά φόρουμ και στις λέσχες Μπίλντεμπεργκ, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι εμπνευστές της νέας τάξης πραγμάτων μπορούν να σχεδιάσουν τα πάντα με ακρίβεια.
Σε πολλές περιπτώσεις στο παρελθόν, οι σχεδιασμοί των διάφορων think tanks έχουν πέσει έξω. Και αυτό, γιατί δεν υπάρχει καμία τέλεια θεωρία που να μπορεί να προβλέψει τα πάντα με ακρίβεια και να λάβει υπόψη όλους τους αστάθμητους παράγοντες.
Είναι φανερό ότι, το παρακλάδι της παγκόσμιας οικονομικής ολιγαρχίας στην Ελλάδα, φοβάται ένα πιθανό “ατύχημα” εν όψει ευρωεκλογών, καθώς φαίνεται ότι τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά για τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας που στηρίζουν το εγχώριο κεφάλαιο και αυτό φαίνεται στον τρόπο που κλιμακώνεται η επιχείρηση προπαγάνδας από τα συστημικά μίντια, όσο πλησιάζουμε προς την ημέρα των ευρωεκλογών.
Αυτό σημαίνει ότι, ο αγώνας των λαών κατά της Δυστοπίας του μέλλοντος δεν είναι καθόλου μάταιος ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε για τα σχόλια, να χρησιμοποιείτε Ελληνική γραμματοσειρά και σε ευπρεπές επίπεδο, χωρίς να θίγεται η τιμή και η υπόληψη κανενός πολίτη.