ΠΑΡΕΛΑΣΗ, ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ ΤΟ "ΖΙΖΑΝΙΟ" Τ' ΑΡΓΟΣΤΟΛΙΟΥ

ΠΑΡΕΛΑΣΗ

  

Βαρούν τα τύμπανα

ηχούν τρομπέτες

και ξεσηκώνουν με το ρυθμό

στημένα ξόανα

με λαιμοδέτες

σε υψωμένο αναβαθμό.

Έπαρσης θύελλα

μεγάλη μέρα. 

Ζήτω του Έθνους η λευτεριά.

Μα  μόνο ανδρείκελα

στέκονται πέρα.

Φόβος σπαρμένος, τρέμει η καρδιά.

 

Αρχίζει η φιέστα

στη νεκρή πόλη

ξένα φαντάσματα μας απωθούν.

Μια μαριονέτα

π’ απ’ τη φορμόλη

έβγαλαν, έστησαν και προσκυνούν.

 

Νιάτα ολοζώντανα

μα μ’ αλυσίδες

σφιχτά  δεμένη έχουν ψυχή,

περνούν περήφανα

κι οι ηλιαχτίδες

δάκρυα γίνονται, πέφτουν βροχή. 

 

Περνά η παρέλαση.

Ζήτω η Πατρίδα.

Ζήτω οι ήρωες.  Ζήτω οι νεκροί

Σφοδρή  επέλαση

στη δόλια ελπίδα

χειροκροτούνε  μόνο οι εχθροί.

 

 

Πατρίδα δύστυχη!

Που είν’ οι ηγέτες;

Που είν’ οι επίσημοι, σε ποια στεριά;

Μόνη σου άτυχη

με μαριονέτες

πώς να γιορτάσεις τη λευτεριά;

 

 

Απ’ το πλευρό σου

Λέν’ οι εχθροί σου

κι οι εφιάλτες που όλο γεννάς,

διωξ’ το λαό σου.

Μόνη αφήσου

μες τα χαλάσματα να τριγυρνάς.

 

Και το  προστάζουν

οι νικημένοι

που χρόνια τώρα δεν συγχωρούν.  

Μαζί τους παίζουν

κάποιοι εκλεγμένοι

που γη και ύδωρ παραχωρούν.

 

Βαρούν τα τύμπανα.

Ηχούν  τρομπέτες.

Γιορτή του Έθνους  γιορτή χαράς.

Μόνο για ξόανα.

Και μαριονέτες.

Ζήτω η Πατρίδα, Ζήτω η Ελλάς.

 

Το ζιζάνιο τ’ Αργοστολιού