Οι (2) αρχηγοί… Του Θανάση Νικολαΐδη

ΑΠ’ τα κόμματα προκύπτουν κυβερνήσεις κι αυτές διαχειρίζονται το κράτος. Το εκπροσωπούν, με τα καλά και άσχημα και με την…πειθώ του. Και, πριν εκβάλει ο πολίτης τη γνωστή κραυγή «που είναι το κράτος;» καταλήγοντας στο μελαγχολικό «δεν υπάρχει κράτος», ας ψάξει, νωρίτερα, αν υπάρχουν κόμματα με νόμους, αρχές και ιδεολογία. Με συνεπείς αρχηγούς, σταθερούς στον λόγο και τις αποφάσεις τους.

ΠΕΡΑΣΑΜΕ απ’ τη «γέφυρα του θανάτου», κρατώντας την Ελλάδα στα χέρια μας. Κόμματα και αρχηγοί ζαλίστηκαν κοιτώντας στον γκρεμό και πήραν τα μέτρα τους. «Δεν πειθαρχείς στο Κόμμα; Διαγράφεσαι!». Διέγραψαν τους απείθαρχους, έδειξαν πυγμή και χαρακτήρα οι δυο «μεγάλοι» αρχηγοί κι εμείς σημειώσαμε την ηρωική στιγμή. «Ό,τι γράφει δεν ξεγράφει», σκεφθήκαμε, «δεν παίζεις με τον αρχηγό και τις αποφάσεις του, δεν διασύρεις το κόμμα για μερικούς αντιμνημονιακούς και αιρετικούς…λαϊκιστές».

ΚΙ έμειναν οι (2) αρχηγοί με τα εύσημα της αυστηρότητάς τους, τα κόμματα με την ηθική τους και οι αιρετικοί με τη .......

διαγραφή τους. Κάποιοι έσπευσαν για άλλη στέγη, ολίγοι ίδρυσαν νέο κόμμα και οι…σώφρονες προτίμησαν την κίνηση αναμονής. Οι πονηρότεροι και «έμπειροι». Κάτι ήξεραν από τούμπες αρχηγών και κόμμα-λάστιχο, το’ χαν ξανακούσει πως στην πολιτική δεν λες ποτέ «ποτέ».

ΗΡΘΑΝ ώρες ανεπίσημα προεκλογικές και τα κόμματα είχαν «αδειάσει». Στελέχη και «περπατημένοι» έξω απ’ το κόμμα και ο αρχηγός να πουλάει αρχηγηλίκι; Το σκέφθηκαν οι (2) αρχηγοί καθένας για το κόμμα, τις αρχές και την…ιδεολογία του, το καλοσκέφθηκαν μη χάσουν το τελευταίο οχυρό και καταστούν τα κόμματά τους μικροί, συνήθεις κομματικοί μηχανισμοί διαμαρτυρίας, πίεσαν και πιέστηκαν και τ’ αποφάσισαν. Ανοίγουμε την αγκαλιά, μεγάλη του κ. Σαμαρά και μεγαλύτερη εκείνη του κ. Βενιζέλου, όλοι μέσα και ο σκοπός αγιάζει το…Κόμμα.

ΕΓΙΝΕ η στροφή (διάβαζε τούμπα), κρατήθηκαν και τα προσχήματα. Ο ένας ζήτησε «επιστολές μετανοίας» και τις είχε, ο άλλος «δήλωση υποταγής, μελλοντικά» και την υπέγραψαν. Ακολούθησαν τα «εντάσσομαι στην πανστρατιά» των ενδιαφερομένων, τα χαμόγελα και οι (κρυφοί) εναγκαλισμοί, με τα «αρχίζουμε συνέχεια των παλιών» και τα «δώστε μου δύναμη να φτιάξω την Ελλάδα» σλόγκαν για ψήφους και…προκοπή.

Η ζημιά έγινε, αλλά, απανωτή σε άλλες χειρότερες, δεν τη διέκριναν κόμματα, αρχηγοί και κομματάρχες. Δεν την επεσήμαναν οι «εργαζόμενοι» στα κόμματα, κλείνοντας τα μάτια. Και τι απόμεινε; Ποιος να τη δει, να την αξιολογήσει και να την εκφράσει εκλογικά; Ο ψηφοφόρος, αφού τους τρίψει στη μούρη την ιδιότητα του οπαδού.