Κανένας αγώνας δεν είναι μάταιος

Κανένας αγώνας δεν είναι μάταιος

Είμαι απ’ αυτούς  που επέλεξαν από αγάπη το επάγγελμα του Δασκάλου. Από αγάπη για τα αρχαία ελληνικά σπούδασα κλασική φιλολογία, από έρωτα για την ελληνική  γλώσσα μπαίνω στην αίθουσα και προσπαθώ αυτό το πάθος μου να μεταγγίσω στους μαθητές μου. Από αγάπη για το δημόσιο σχολείο άφησα την προοπτική να μείνω στην παραπαιδεία και να βγάλω έτσι χρήματα. Από αγάπη για το δημόσιο σχολείο έδωσα εξετάσεις στο ΑΣΕΠ με έναν μικρό γιο να εκλιπαρεί για την προσοχή μου, ατέλειωτες ώρες διδασκαλίας στα φροντιστήρια και διάβασμα τις ελάχιστες  ώρες  που απομέναν. Από αγάπη για το δημόσιο σχολείο πέρασα τη δοκιμασία να δίνω ξανά εξετάσεις στα τριάντα μου  και να αγωνιώ για το αποτέλεσμα σαν μαθητούδι.

Όταν διορίστηκα πριν από δέκα χρόνια στη δημόσια εκπαίδευση, πήρα μια........

απ’ τις μεγαλύτερες συγκινήσεις της ζωής μου. Χάρηκα, όχι  γιατί « θα μπω επιτέλους στο Δημόσιο να αράξω». Χάρηκα γιατί με το σπαθί μου κατάφερα αυτό που πάντα ήθελα. Να μπω σε μια σχολική αίθουσα, να γίνω μέλος  αυτής της μεγάλης οικογένειας που λέγεται δημόσιο σχολείο, να προσφέρω.  Άφησα στρωμένη δουλειά – φροντιστήρια, ιδιαίτερα – τα εγκατέλειψα όλα και είπα πως από δω και πέρα θα αφοσιωθώ στα δυο μου βιολογικά παιδιά και στα άλλα μου παιδιά, αυτά που κάθε χρόνο είναι και διαφορετικά, που το βλέμμα τους τις περισσότερες φορές είναι κλειδωμένο και με κοιτούν με επιφύλαξη και αδιαφορία ή και με θυμό στην αρχή. Και κάθε χρόνο το στοίχημα είναι το ίδιο. Να ξεκλειδώσω το βλέμμα τους , να απελευθερώσω το χαμόγελο και την εμπιστοσύνη.

Τα δέκα χρόνια που διδάσκω στο δημόσιο σχολείο για μένα είναι ανεκτίμητα. Δεν μπορώ να θυμηθώ πολλά πια απ΄ τα οχτώ  χρόνια που δίδασκα στα φροντιστήρια. Τίποτα πέρα απ’ το άγχος το δικό μου , το άγχος των παιδιών, τη μέγγενη των πανελληνίων, τη λαχτάρα μου να κάνω κάτι διαφορετικό , την αίσθηση ότι συμμετείχα σε μια εκπαιδευτική    διαδικασία που αντιμετώπιζε τα παιδιά σαν άλογα κούρσας και τον καθηγητή τους σαν εκπαιδευτή  που έπρεπε να τα στριμώξει σε μία και μόνη πορεία ,αυτήν που θα τα οδηγούσε στη νίκη.

Διδάσκω συνολικά 18 χρόνια. Ο μισθός μου μετά βίας φτάνει τα 900 ευρώ.

Μπαίνω σ’ αυτήν την απεργία με πόνο ψυχής. Γνωρίζω καλά τι σημαίνει ζόρι οικονομικό. Φαίνεται στην Ελλάδα η ηθική ακεραιότητα δε συμβαδίζει με το γεμάτο πορτοφόλι.

 Μα δεν απεργώ γι’ αυτό. Δεν απεργώ ούτε επειδή υπακούω στα κελεύσματα της ΟΛΜΕ. Πάντοτε έστεκα επιφυλακτική απέναντι σε κάθε μορφής καθοδήγηση.

Απεργώ, γιατί στη θέση των καθηγητών που μέσα στο καλοκαίρι μπήκαν σε διαθεσιμότητα θα μπορούσε να είναι ο καθένας από μας.

 Απεργώ γι’ αυτόν τον συνάδελφο που του στερήσαν το δικαίωμα να διδάξει, επειδή δεν τους έβγαιναν τα νούμερα.

 Απεργώ, γιατί το δημόσιο σχολείο που συκοφαντείται και απαξιώνεται  για μένα είναι το σπίτι μου. Οι μαθητές μου είναι παιδιά μου. Και δεν θα τους αφήσω να τα κατεδαφίσουν στο όνομα του εξορθολογισμού και της «ανάπτυξης».

Απεργώ, γιατί πιστεύω πως κανένας αγώνας δεν είναι μάταιος.

Απεργώ, γιατί ο αγώνας για ελευθερία, παιδεία και αξιοπρέπεια είναι πια το μόνο που μας έμεινε.

Είναι το πιο σημαντικό μάθημα που έχουμε ευθύνη να δώσουμε στα παιδιά μας.

Και για όσους βιαστούν να με κατηγορήσουν πως βλέπω τα πράγματα πολύ ρομαντικά, πως σε μια Ελλάδα χρεωκοπημένη ο αγώνας για δημόσια παιδεία είναι άκαιρος, πως προέχει να μπει φαγητό στην κατσαρόλα , πως το δημόσιο σχολείο έχει χιλιάδες προβλήματα και γι’ αυτά δε λέω τίποτα.. απαντώ.

Ο καθένας μας, με τη στάση ζωής του και με έργα, όχι λόγια, ας προσπαθήσει να αλλάξει όσα τον πληγώνουν, αντί να τα αναμασάει συνεχώς. Φτάνει πια με την ηττοπάθεια και την ενοχική ματιά. Ώρα να σηκώσουμε το βλέμμα μας και ως δάσκαλοι ήθους για τα παιδιά μας να φωνάξουμε : « φτάνει.. ως εδώ ήταν..»

Ειρήνη Παραδεισανού