Ο λαός στην ήττα, η αριστερά στην κυβέρνηση;

Παναγιώτης Μαυροειδής

Υποχρεούμαστε να  αναπτύξουμε  το εγχείρημα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με επίγνωση πως για να έχει ‘’αξία χρήσης’’,  πρέπει ακριβώς να βελτιώσει αποφασιστικά εκείνα τα χαρακτηριστικά που την καθιστούν διακριτό και αναγκαίο ρεύμα.

 

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτελεί έκφραση μιας συγκεκριμένης αναγκαιότητας, η οποία μας υπερβαίνει όλους (οργανώσεις, ρεύματα, αγωνιστές), αλλά και ταυτόχρονα μας ‘’δεσμεύει’’.

 

Χρειαζόμαστε ΚΑΙ ένα μεγαλύτερο διευρυμένο αντικαπιταλιστικό πόλο ΚΑΙ ένα ισχυρότερο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα με αναβαθμισμένη μαχητική ικανότητα που θα συνεπαίρνει τις πιο πρωτοπόρες πολιτικά και κινηματικά δυνάμεις.

 

Να συγκεντρώσουμε λοιπόν την προσοχή μας σε θέματα που σχετίζονται με τη διπλή αυτή αναγκαιότητα και έχουν ανοίξει στη συζήτηση.

 

Είναι ζήτημα κλειδί η διαμόρφωση ενός αντικαπιταλιστικού προγράμματος.

 

Είναι θέμα επιθέτων;

 

Τρεις  άξονες θα θέσω εδώ, μέσω της επιλογής ενός μόνο παραδείγματος, αυτού της αντιμετώπισης της ανεργίας, της σταθερής δουλειάς για όλους.

 

Πρώτο στοιχείο:  Το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα  απαντά  καταρχήν, στο Α και το Ω της πολιτικής, που είναι ο διαυγής καθορισμός του αντιπάλου, η κατεύθυνση της πάλης.

 

Το μέτωπο και το πρόγραμμα  που οικοδομούμε είναι αντικαπιταλιστικό επειδή έχει να αναμετρηθεί με τον κόσμο του κεφαλαίου και την κρίση του.

 

Καπιταλισμός σημαίνει ανεργία, και μοιραία αλλά και από στόχευση.

 

Άνοδος της παραγωγικότητας της εργασίας  ή βελτίωση της τεχνολογίας, δε σημαίνει λιγότερη δουλειά και για όλους, αλλά περισσότερη δουλειά για όλο και λιγότερους.

 

Είναι ο γενικός ''νόμος''.

 

Στην περίοδο της κρίσης,  ο νόμος γίνεται εφιαλτικότερος, σημαίνει θάλασσα εκατομμυρίων άνεργων. Κοιτάξτε το κοινό άρθρο της προηγούμενης εβδομάδας  των Υπουργών εργασίας και οικονομίας Γαλλίας και Γερμανίας, ειδικά σε ότι αφορά την ανεργία της νεολαίας

 

Στην περίοδο της αιματηρής ‘’ανάπτυξης’’, σημαίνει αυτό που  λένε jobless recovery, δηλαδή  ''ανάπτυξη'' με όλο και περισσότερο κόσμο στα αζήτητα.

 

Θα αναδείξουμε αυτή την πλευρά; Δεν είναι  θέμα ‘’επιλογής’’. Θα ήταν λάθος, ειδικά εμείς σαν αντικαπιταλιστική αριστερά, να θεωρήσουμε όχι ατού και όπλο, αλλά βαρίδι και καταναγκασμό αυτή τη συζήτηση, αυτό το χρώμα, αυτή την αντικαπιταλιστική  κατεύθυνση, αναζητώντας έναν άλλο  δήθεν «πλατύτερο» πρόγραμμα (αριστερό ριζοσπαστικό, αντιμνημονιακό, στενά αντί- ευρώ  ή  άλλο).

 

Θα πρέπει οπωσδήποτε να έχει  αυτά τα χαρακτηριστικά, όπως και άλλα, πχ αντιιμπεριαλιστικό και δημοκρατικό χαρακτήρα. Αλλά δεν είναι σωστό να αντιπαραθέσουμε τους δρόμους εμπλουτισμού του προγράμματος, με την βασική του ουσία και τον πυρήνα του.

 

Δεύτερο στοιχείο: Το πρόγραμμα αντικαπιταλιστικής ανατροπής δεν μπορεί να είναι ούτε άθροισμα αιτημάτων ούτε μόνο πολιτικό πλαίσιο, παράθεση κριτηρίων.

 

Πρέπει και μπορεί να είναι μια συνεκτική ενιαία αφήγηση γενική και ειδική για το τι πρέπει να γίνει στην ελληνική κοινωνία και της θέση της στον κόσμο.

 

Για να ανασάνει, αλλά και να ζήσει αξιοβίωτα ο κόσμος, με δουλειά, δημοκρατία, ελευθερία, ειρήνη, πολιτισμό,  έξω από τους νόμους του καπιταλιστικού κέρδους, της ατομικής ιδιοκτησίας, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

 

Και εδώ πρέπει να ξεδιπλωθούν πολλά,  χωρίς αυτολογοκρισία, χωρίς πριόνισμα με τη λογική του  δήθεν ‘’εφικτού’’.

 

Πρέπει να βάλουμε ένα μέτρο, να περιγράψουμε το ‘’αλλιώς’’.

 

Γυρίζοντας  ξανά στην απασχόληση, πρέπει να πούμε καθαρά ότι δεν μπορεί να υπάρξει και δε θα υπάρξει δουλειά ξανά για τους 1,5 εκατομμύρια ανέργους, αν περιμένουμε να επενδύσει το ιδιωτικό, ελληνικό ή ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα. Είναι κόκκινη γραμμή αυτή η πλευρά τόσο σε ότι αφορά την εκτίμηση, όσο και σε ότι αφορά την κατεύθυνση που πρέπει να αναζητηθούν λύσεις.

 

Αντίθετα, είναι μονόδρομος οι εθνικοποιήσεις, ο κλονισμός της ατομικής ιδιοκτησίας και της ιερής στον καπιταλισμό αρχής του καπιταλιστικού κέρδους. Είναι αναγκαία η κοινωνική ιδιοκτησία με εργατικό έλεγχο και η υιοθέτηση άλλου βασικού κριτηρίου κοινωνικής ανάπτυξες, αυτού του δημόσιου κοινωνικού οφέλους.

 

Τρίτο στοιχείο: Πως αλήθεια μπορεί να βρει ένα δρόμο υλοποίησης  αυτό το πρόγραμμα;

 

Να βοηθήσουμε στην ανακάλυψη του ‘’πως;’’

 

Αλλιώς είναι σα να απαγγέλουμε απολυτίκια στην εκκλησία

 

Κανένας Μάνεσης δε θα μας πει ‘’ωραία για πάρτε εσείς το εργοστάσιο να δούμε αν θα τα καταφέρετε…’’

 

Καμία κυβέρνηση, ξεπεταγμένη από το κεφάλι του Δία ή από τη θεά κάλπη,  δε θα πει ‘’το παίρνω εγώ και σας το δίνω, για δοκιμάστε και σεις’’.

 

Κανένα κράτος, σαν δίκαιος κριτής δε θα θεσπίσει ένα εργατικό έλεγχο αποτροπής των απολύσεων ή επιβολής προσλήψεων και δε θα μας παραχωρήσει την άσκηση αυτού του δικαιώματος.

 

Ακόμη και το ζήτημα της δουλειάς, του στοιχειώδους  εισοδήματος για την επιβίωση, στις συνθήκες της εποχής των τεράτων του κεφαλαίου,  μετατρέπεται σε ζήτημα πολιτικής ταξικής πάλης, σε αγώνα ζωής ή θανάτου και αυτό ξεχειλίζει από παντού γύρω  μας.

 

Η διεκδίκηση γύρω από την κουτάλα, και την μικρή του φτωχού για να ζήσει  και τη μεγάλη του επιχειρηματία για να πλουτίσει,  θα είναι σκληρός αγώνας χωρίς έλεος. Που δε θα συγχωρεί αυταπάτες.

 

Φυσικά και χρειάζεται τέχνη για όλα αυτά. Αλλά,  όχι απλοποιήσεις.

 

Τα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, δεν απευθύνεται μόνο σε επαναστάτες.  Για αυτό και δεν μπορεί να είναι αυθαίρετο. Πρέπει να έχει τα στοιχεία της αναγκαιότητας, τηςκατανοητότητας από τα εργατικά λαϊκά  στρώματα, της αίσθησης εφικτότητας.

 

Θα πρέπει να επικοινωνεί με  την ‘’άγνοια κινδύνου’’  που  είναι λογικό να έχει ο  μη πολιτικοποιημένος κόσμος. Δεν  ωφελεί σε κάθε στροφή να επαναλαμβάνει κανείς  ‘’θα πρέπει να φτύσεις αίμα δική μου’’. Αλλά δεν μπορεί να  είναι και ψεύτικο.  Πρέπει  να εμφανίζεται  ως εφικτό μέσα από τον ρεαλισμό του αγώνα και όχι  με γλυκά παραμύθια του  τύπου: ‘’μην ανησυχείτε, μπορεί να υλοποιηθεί, χωρίς κόπο και ασφαλώς χωρίς επανάσταση. Αρκεί ο δρόμος της αστικής νομιμότητας και μια κυβέρνηση’’.

 

Μα ποιος θα εφαρμόσει αυτό το πρόγραμμα;

 

Αποτελεί τεράστιο κέρδος η συζήτηση που έγινε και γίνεται για το ζήτημα κυβέρνηση, εξουσία, κίνημα, κράτος, επανάσταση.

 

Και ας αποκαλύπτει τις διαφωνίες μας. Και ας φανερώνει τις μεγάλες αδυναμίες μας.

 

Μας βοηθά να ξεφύγουμε από τη νυσταλέα κινηματίστικη δράση στο επιμέρους, που χρόνια ταλαιπώρησε αυτό το χώρο, μένοντας μακριά από την πολιτική δράση.

 

Μας βοηθά να σκεφτούμε πέρα από τον κοινοβουλευτισμό, σπάζοντας την ιδεολογική πλύση εγκεφάλου της κυρίαρχης οικονομικά και πολιτικά αστικής τάξης, που επιδιώκει  η προσοχή των εργαζομένων να εστιάζεται στην διεκδίκηση κάποιας θέσης και ρόλου στον περίβολο της εξουσίας της και όχι στην διεκδίκηση της εξουσίας

 

Φέρνει στην ημερήσια διάταξη τη συζήτηση για την επανάσταση, την εξουσία, τους δρόμους για αυτή, παρά τα ανακατώματα με τον κυβερνητισμό.

 

Στο τέλος της Συνδιάσκεψης, είμαστε σίγουροι για αυτό,  αυτή η συζήτηση θα έχει αφήσει πίσω της όλες τις νεόκοπες ανακαλύψεις των ‘’κυβερνήσεων πραγματικής αλλαγής’’ εντός του συστήματος που έχουν διασύρει την κομμουνιστική αριστερά.

 

Θα πει κάποιος: Τα συζητάμε ναι, τα λύνουμε κιόλας;

 

‘’Τα ξέρετε τόσο καλά, τα λέτε τόσο πλούσια,  που ο καθένας μπορεί να πάρει την εξουσία μόνος του’’,  είπε ένας φίλος.

 

Προστέθηκε τις μέρες αυτές  και ο Κουτσούμπας και το ΚΚΕ στο κλαμπ αυτών που ‘’δεν θα είχαν αντίρρηση’’ να κυβερνήσουν το λαό, ή να πάρουν τη σύνολη πραγματική εξουσία, όπως θα θέλαμε να λέμε και εμείς.

 

Έτσι,  φαίνεται σα να έχει ο λαός να διαλέξει  δημοκρατικά και ελεύθερα, ανάμεσα σε κάμποσες  προτάσεις διακυβέρνησης και προγράμματα των ‘’100 πρώτων ημερών’’.

 

Τι θα  ‘’διαλέξει’’ άραγε; Και πως, ειδικότερα, θα ξεχωρίσει και θα επιλέξει, την ‘’συνεπέστερη’’ και πιο ‘’πραγματική’’ πρόταση της αριστεράς;

 

Αρκεί ίσως  να ξεκαθαρίσουμε ότι δε θέλουμε μόνο την κυβέρνηση αλλά όλη την εξουσία;

 

Επιτρέψτε μου να διατυπώσω απόλυτα την άποψη: Παραμύθια είναι όλα αυτά.  Λαός που ηττάται, δεν διαλέγει καμιά πρόταση αριστερής κυβέρνησης, ούτε πολύ περισσότερο εργατικής εξουσίας.

 

Πρέπει να αγωνιστούμε πολύ σκληρά και σε άλλα πεδία, για να αποχτήσει νόημα αυτή η συζήτηση. Και αν δε το κάνουμε ας μη μιλάμε για επαναστατική αριστερά.

 

Επαναστάτης δεν είναι όποιος κλείνει σε όλες τις πτώσεις την επανάσταση.

 

Ούτε φυσικά αυτός που τα μετρά κάθε στιγμή, του βγαίνουν λίγα και αποφαίνεται, πως ‘’δεν είναι του παρόντος’’.

 

Το ζητούμενο είναι η επαναστατική πολιτική, δηλαδή η θεωρητική, πολιτική, κινηματική πάλη, στο σκληρό πεδίο της ταξικής πάλης και όχι στα κοινοβουλευτικά σούρτα- φέρτα, έτσι ώστε να χτίζονται οι αναγκαίες προϋποθέσεις για την ανατροπή.

 

Αν είχαμε σπείρει θα θερίζαμε ένα ωραίο ολόχρυσο σιτάρι. Αλλά το χωράφι είναι κομμάτι  σκληρό.

 

Η πρόταση εξουσίας δεν θα  είναι παιδιάστικο σύνθημα ρεφορμιστών ή φαντασίωση αριστεριστών, μόνο αν συμβάλλουμε στο να δουλευτεί το χωράφι, αντί να φλυαρούμε για το σιτάρι.

 

Χρειάζεται άλλη αγωνία για το εργατικό κίνημα και την αυθεντική λαϊκή δράση.

 

Πόσο έτοιμη ήταν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την αναμέτρηση των εργαζομένων στο ΜΕΤΡΟ με την κυβέρνηση και το κράτος;

 

Πόσες και ποιες ταλαντεύσεις υπήρχαν για την απεργία των καθηγητών, ακόμη και σε δυνάμεις μας;

 

Τι κάνουμε στο μέτωπο των ιδιωτικοποιήσεων του νερού, της ενέργειας και αλλού;

 

Τι θα κάνουμε με τις επιστρατεύσεις;

 

Ποιος θα κόψει τον κώλο αυτών που δεν καταβάλλουν μισθούς στους εργάτες; Θα πάμε με τον αραμπά και τη σφραγίδα των σωματείων;

 

Πόσο επικοινωνούμε με την άγρια και άνεργη νεολαία που δοκιμάζει να εκφράσει την οργή της με τους αντεξουσιαστές και τους αναρχικούς;

 

Θα γενικεύσουμε τι εργατικές λέσχες αλληλεγγύης και οργάνωσης ή θα αφήσουμε την εκκλησία και το κράτος να πουλάνε ελεημοσύνη στους φτωχούς;

 

Είναι τούτη η ΑΝΤΑΡΣΥΑ των εργατών, των φτωχών, των ανέργων, των απελπισμένων και πως μπορούμε να κάνουμε βήματα σε αυτό;

 

Πόσο αναπτύσσουμε την αντικαπιταλιστική κριτική και ένα σύγχρονο κομμουνιστικό πρόταγμα της γενικευμένης κοινοκτημοσύνης των αγαθών και της εργατικής δημοκρατίας χωρίς καταπίεση;

 

Πόσο τούτη η αριστερά, κτίζει δεσμούς και σχέσεις σε βάση εργατική επαναστατική κομμουνιστική;

 

Τρεις είναι οι λέξεις και ας τις γεμίσουμε.

 

Λαός οργανωμένος και είμαστε πίσω, ειδικά με την συντριπτική πλειοψηφία στον ιδιωτικό τομέα και τους ανέργους, χωρίς συνδικαλιστική οργάνωση.

 

Λαός μαχόμενος με ανατρεπτικό τρόπο και έχουμε πολύ δουλειά να κάνουμε με τον υποταγμένο συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ πάνω στο κεφάλι μας και τον λειψό προσανατολισμό  να τους παραμερίσουμε.

 

Λαός συνειδητοποιημένος, τουλάχιστον σε μια  ευρεία πρωτοπορία του. Κανένα κίνημα δεν έφτασε στην ανατροπή  χωρίς  ανατρεπτικό επαναστατικό πρόγραμμα.

 

Συνεπώς, δεν έχουμε να διαλέξουμε αυτή τη στιγμή ανάμεσα σε τύπους  κυβέρνησης.

Ούτε ανάμεσα σε  εξουσία και  κυβέρνηση.

 

Πρέπει να επιλέξουμε άλλες ιεραρχήσεις.

 

Ναι λοιπόν σε μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ και μια κομμουνιστική εργατική αριστερά, που θα είναι πραγματικά χρήσιμη και απαραίτητη.

 

Μαχητική, αδιάλλακτη, επαναστατική δύναμη.

 

Που να ακτινοβολεί ταυτόχρονα:

 

Αγώνα για το ψωμί και πάθος για την επανάσταση.

 

Αγωνιστικό ρεαλισμό και φαντασία για το μέλλον. Αν δε το φανταστούμε δε θα το κτίσουμε ποτέ.

 

Επίγνωση της  πραγματικότητας και των δυσκολιών, αλλά και ποίηση.

 

Μας λείπουν και δε μας περισσεύουν  οι ποιητές. Πρέπει και να τους γεννήσουμε, να τους δώσουμε χώρο, αλλά και να τους τιμήσουμε.

 

*Ομιλία στη Β’ Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Σύντομη Περιγραφή: 

Παναγιώτης Μαυροειδής

Αν είχαμε σπείρει θα θερίζαμε ένα ωραίο ολόχρυσο σιτάρι. Αλλά το χωράφι είναι κομμάτι σκληρό. Η πρόταση εξουσίας δεν θα είναι παιδιάστικο σύνθημα ρεφορμιστών ή φαντασίωση αριστεριστών, μόνο αν συμβάλλουμε στο να δουλευτεί το χωράφι, αντί να φλυαρούμε για το σιτάρι.Χρειάζεται άλλη αγωνία για το εργατικό κίνημα και την αυθεντική λαϊκή δράση. Πόσο έτοιμη ήταν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την αναμέτρηση των εργαζομένων στο ΜΕΤΡΟ με την κυβέρνηση και το κράτος;

ΠΗΓΗ