ΓΙΑ ΤΑ «ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΑ» ΚΑΙ «ΕΛΕΗΜΟΝΑ» ΚΙΝΗΜΑΤΑ

Άρθρο της Ναυσικάς Κυριάκη,

Μέλους του ιδρυτικού πυρήνα της ΕΝΑΚ

Κέρκυρα 22/1/2012

       Τον τελευταίο καιρό και με αφορμή την οικονομική κρίση, παρατηρούμε και στη χώρα μας, να ανθίζει η φιλανθρωπία και η αλληλεγγύη. Πολλοί φορείς, όπως οι δήμοι και η εκκλησία καθώς και  διάφορες εταιρίες, σπεύδουν να συνδράμουν με την ελεημοσύνη τους, άπορους, απολυμένους, άστεγους συμπολίτες μας. Παράλληλα, αναπτύχθηκε κίνημα αλληλεγγύης εξωθεσμικό, κίνημα που αποτελείται από εκπρόσωπους διαφορετικών κοινωνικών διαστρωματώσεων, εξαιρούμενων των εργατών και αγροτών.

    Βλέπουμε κούτες με τρόφιμα, ρούχα, παπούτσια, κουβέρτες, να στοιβάζονται και να διανέμονται, παρουσία των ΜΜΕ και με τις ευλογίες του πολιτικού κόσμου. Πολύ συγκινητικά όλα αυτά. Όμως καλό είναι να σταθούμε σε δύο σημεία και να εξάγουμε τα συμπεράσματα μας.

   Οπωσδήποτε, ο άνθρωπος που βρίσκεται στο δρόμο χωρίς δουλειά και στέγη χρειάζεται βοήθεια και συμπαράσταση. Το να του πετάς όμως.....

ένα κουτί γάλα και ένα ψωμί, ίσως και μια κονσέρβα σήμερα, κανένα πρόβλημα δεν του λύνεις, παρά μόνο το επισιτιστικό για μια δυο - μέρες ή μια εβδομάδα. Οι θεσμικοί φορείς και εταιρείες που συμμετέχουν στις φιλανθρωπίες, συνεχίζουν ανενόχλητοι την ίδια (και χειρότερη) βάρβαρη τακτική των χαμηλόμισθων εργαζομένων, των εργαζομένων με δίμηνες συμβάσεις εργασίας, που θα οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια, σε νέους άπορους, σε νέους άστεγους. Όμως ανταποκρίνονται στην «κοινωνική εταιρική ευθύνη», τους απολυμένους και κατά συνέπεια πεινασμένους, να τους ελεούν. Πόση υποκρισία και πόση υπεροψία. Από την άλλη, όλα αυτά τα καλά παιδιά με την εθελοντική εργασία τους και τα ευγενικά γεμάτα κατανόηση χαμόγελα, που σκορπούν το χρόνο τους, παρέα με τους «ταπεινούς και καταφρονεμένους»,  στις πλατείες και στους σταθμούς, σε τι στοχεύουν και κυρίως πως ζουν. Όχι πάντως στο παράδεισο.

   Οι «τράπεζες ανταλλαγών» και η «δίκαιη διάθεση» των προϊόντων εργασίας, δεν είναι μια καινούρια ιδέα που προέκυψε από την σημερινή ανάγκη και ανέχεια. Αυτές οι αντιλαϊκές και μικροαστικές θεωρίες, ξεκινούν από τα μέσα του χίλια οχτακόσια, θεωρίες των στυλοβατών του αναρχισμού και της ουτοπικής κοινωνίας. Στόχο έχουν την δημιουργία αναχωμάτων του κεφαλαίου, μέσα στο Λαό, νανουρίζοντας τον για μια δίκαιη κατανομή αγαθών, όταν και όποτε το κεφάλαιο ανακάμψει από την «κρίση» του, χωρίς να το θίγουν, χωρίς να το ανατρέπουν. Ξεθάβονται κατά καιρούς και κατά περίπτωση, ενεργοποιούν μηχανισμούς και οπαδούς που συντηρεί το σύστημα εσαεί με διάφορους τρόπους, από παροχές για «πολιτιστικούς» λόγους έως δημοσιογραφικές ανταποκρίσεις. Κοντολογίς  επιδιώκουν μια κοιμισμένη από την ελεημοσύνη τάξη, η οποία πορεύεται με την προσδοκία της «κοινωνικής δικαιοσύνης» και «ταξικής αλληλεγγύης».

   Η ΕΝΑΚ, δημιούργημα της ταξικής πάλης και κοινωνικής ζύμωσης, καλεί τον Λαό να μη ξεγελιέται από τις ψευτοθεωρίες και τα ψευτοκινήματα της ελεημοσύνης και της κάλπικης «συμπαράστασης». Να προσανατολιστεί ο λαός σε αγώνες με ουσιαστικό περιεχόμενο, να αντισταθεί δυναμικά και να ανατρέψει αυτούς που του στερούν τα ήδη κατακτημένα με αγώνες δικαιώματα του, το δικαίωμα στην εργασία, στην αμοιβή, στην στέγαση, στην υγεία, στον πολιτισμό. Τα λαϊκά στρώματα έχουν ανάγκη εργασίας όχι ελεημοσύνης.. Η απάτη της φιλανθρωπίας στοχεύει αποκλειστικά και μόνο στην αποδοχή των πολύ χαμηλών μισθών, χαμηλότερων ακόμα και των σημερινών. Τα  λεγόμενα κινήματα αλληλεγγύης και συμπαράστασης με όποιο ιδεολογικό η κοινωνικό μανδύα και αν εμφανίζονται, τελικά εξυπηρετούν τις ανάγκες του συστήματος στη παρούσα φάση. Από την άλλη, η έντιμη και άδολη ανθρώπινη αλληλεγγύη, που δεν εμπορεύεται την ανθρώπινη δυστυχία, που δεν έχει σκοπιμότητες, εκφράζεται ήδη (και αυτό πρέπει να γίνει ακόμα περισσότερο), μέσα από εργατικά σωματεία και κινήσεις, αλλά και χιλιάδες σεμνές πράξεις αλληλεγγύης, απλών φτωχών ανθρώπων, στις γειτονιές όλης της χώρας.

  Η πολιτική θέση της ΕΝΑΚ είναι ξεκάθαρη. Το πρόβλημα σήμερα, δεν βρίσκεται στο να μετατραπεί ένα τμήμα του Λαού σε «θεραπαινίδες» ενός άλλου τμήματος του Λαού και τελικά σε «θεραπαινίδες» των απάνθρωπων συνεπειών της βάρβαρης καπιταλιστικής πολιτικής. Άλλωστε είναι και μάταιο και αναποτελεσματικό, καθώς αυτές οι πολιτικές μεγαλώνουν ασταμάτητα το πρόβλημα, στέλνοντας συνεχώς νέες μάζες ανθρώπων στην εξαθλίωση και στο «περιθώριο».Η αλληλεγγύη, η ενότητα που έχουν σα βάση τον αγώνα για την ανατροπή, που χτυπά τις ρίζες του προβλήματος, αυτή είναι η δική μας πολιτική και προοπτική. Αυτή η προοπτική, δίνει στους εξαθλιωμένους των ημερών μας το βασικότερο που θέλουν να τους στερήσουν. Την αξιοπρέπεια τους_