Το όνειρο και η πράξη

Γιάννης Κων. Κρούσος

Με αφορμή το κείμενο «Εισαγωγή στο μέλλον-Εισαγωγή στη θλίψη», μπήκαν ερωτήματα για το πώς μπορείς να πας από τη θεωρία στην πράξη. Πώς μπορούν τα ωραία λόγια να γίνουν πραγματικότητα, ήταν το πιο σπουδαίο ερώτημα.

Πριν την «απάντηση», υπάρχουν δύο μικρές παρατηρήσεις: α) Ό,τι διαβάσατε σ’ εκείνο το κείμενο ξεκίνησε από την πράξη για να γίνει «θεωρία» και

β) αντί για απάντηση, με ωραία λόγια, θα απαντήσουμε με μια ξεχασμένη ιστορία, από τις πολλές χαμένες και άγνωστες περιπέτειες ανθρώπων, σε τούτη την έρημη πολιτικά γη.

Το παράδειγμα που δίνουμε σήμερα, δείχνει και σήμερα ένα τρόπο, με τον οποίο μπορεί το όνειρο να νικήσει την άθλια πραγματικότητα.

Στο κείμενο μας, «Εισαγωγή στο μέλλον-Εισαγωγή στη θλίψη», που γράφτηκε με αφορμή τον φαύλο λόγο των παλαιοκομματικών υποψηφίων, βάλαμε, ανάμεσα σε άλλα, την ασήμαντη φράση «η τεχνολογία και το χρήμα γίνονται κοινωνικά αγαθά».

Στη δεκαετία του 90, υπήρχαν 4 διοικήσεις Επιμελητηρίων, οι οποίες λειτουργούσαν, ερήμην των πολιτικάντικων τοπικισμών και του κομματισμού.

Ο αείμνηστος Δημήτρης Παπανικολάου, αρχιτέκτων και εφευρέτης κατασκευαστικών μεθόδων, βασισμένων στην φιλοσοφία της archology (αρχιτεκτονική και οικολογία), μας πρότεινε την ιδέα:

Να δημιουργηθεί στα νησιά μας ένα ερευνητικό κέντρο, ιδιοκτησία ελληνικών πανεπιστημίων και επιμελητηρίων, το οποίο θα συνέδεε την εθνική έρευνα με την αγορά των μικροεπιχειρήσεων, οι οποίες και θα χρηματοδοτούσαν κάθε ιδέα που θα μπορούσε να γίνει εμπόρευμα μικρού κόστους και μεγάλου κέρδους. Ο ίδιος θα εκχωρούσε τα δικαιώματα από τις ευρεσιτεχνίες του.

Την ιδέα υιοθέτησαν, εκτός από τα 4 επιμελητήρια του Ιονίου, τα πανεπιστήμια Κρήτης, Αιγαίου, Ιόνιο και Πάτρας. Θα εκχωρούσαν και αυτά το προϊόν της έρευνας τους στο Κοινό μας σπίτι.

Ο Θανάσης Τσακαλίδης, καθηγητής πληροφορικής στην Πάτρα, ανέλαβε και εκπόνησε την οικονομοτεχνική μελέτη, στην οποία βοήθησαν πολλοί. Μεγάλη συμβολική και πραγματική παρουσία στην πρόταση είχε η Ιθάκη, γι’ αυτό το όλο σχέδιο είχε ονομαστεί «Δίκτυο Ιθάκη». Το όνομα συμβόλιζε ένα δίκτυο φορέων και ανθρώπων, δημιουργικά απέναντι στην αδίστακτη οικειοποίηση της ζωής μας, από την ολιγαρχική παγκοσμιοποίηση.

Το μόνο που ζητούσαμε από το ελληνικό κράτος ήταν η χρηματοδότηση του αρχικού κεφαλαίου. Το συλλογικό ερευνητικό κέντρο θα είχε, με την εκχώρηση πνευματικών δικαιωμάτων πάνω σε καινοτομίες, οικονομική αυτάρκεια και μεγάλα κέρδη. Έτσι θα αυτοχρηματοδοτούσε την έρευνα και τα επιχειρηματικά σχέδια, που θα έβγαζε στην αγορά, με τη μέθοδο της δημόσιας πολυμετοχικής εγγραφής.

Επειδή η πρόταση μπορεί να υλοποιηθεί και σήμερα -αν υπάρξει πολιτική βούληση- δεν θα αποκαλύψουμε τα οικονομικά στοιχεία και τις πηγές κερδοφορίας. Το αρχικό κεφάλαιο του μεγαλόπνοου σχεδίου δεν υπερέβαινε τα 5 δις δρχ και τα ζητούσαμε από τα τρισεκατομμύρια του Γ’ ΚΠΣ.

Η πρόταση πήγε στο καλάθι των αχρήστων και αντί γι’ αυτό, η κυβέρνηση Σημίτη χρηματοδότησε, στα Μεσόγεια, το «Πάρκο Καινοτομίας» των κρατικοδίαιτων εταιρειών πληροφορικής, οι περισσότερες των οποίων σήμερα έχουν πτωχεύσει.

Συμπέρασμα:

1. Υπάρχει κοινωνική δύναμη και άνθρωποι που θέλουν και μπορούν.

2. Η πολιτική σπαταλά σε ιδέες – ναυάγια το δημόσιο χρήμα, δημιουργώντας αθέμιτο πλουτισμό ημετέρων. Διακομματικά, υπηρετεί την Ολιγαρχία.

3. Το όνειρο και η πραγματικότητα είναι στο χέρι μας.

4. Η απόσταση που τα χωρίζει είναι μία ψήφος. Και λίγος χρόνος από τη ζωή μας.

5. Με έναν απλό τρόπο και με συνέργεια πολλών ανθρώπων, δώσαμε, τότε, και ισχύει ακόμα, τον τρόπο με τον οποίο η τεχνολογία και η καινοτομία μπορούν να γίνουν δημόσια αγαθά.

Στη μικρή μας νησιωτική Περιφέρεια, είχαμε κι άλλες συλλογικές ιδέες και προτάσεις, που ο διακομματικός παλαιοκομματισμός είτε υπέκλεψε είτε κατέστρεψε.

Είναι καιρός οι «αναγνωρίσιμοι», οι «καταλληλότεροι», οι «εμπειρότεροι» και «επιτυχημένοι» να λογοδοτήσουν για τη συμμετοχή τους ή τη σιωπή τους στο πλιάτσικο και στη διαφθορά.

Για αρχή και για να κατανοήσει κανείς το βάθος της διαφθοράς, κλείνουμε με δύο μικρά «θεματάκια»:

- «Τι απέγιναν τα ΚΕΤΑ Ιονίου, που η κομματική εξουσία υπέκλεψε από τους φυσικούς φορείς, που ήταν τα Επιμελητήρια»; Έφαγαν τη χρηματοδότηση των έξι χρόνων και τα έκλεισαν, ενώ είχαν την υποχρέωση να τα χρηματοδοτούν, μετά την πρώτη φάση. Αυτό λέγεται «πολιτική μικρών οριζόντων και περιορισμένου μέλλοντος». Και η Ε.Ε., που ήξερε πού πάνε τα λεφτά, ποτέ δεν επέβαλλε ποινές.

- «Τι απέγινε η πρόταση του Προγράμματος της Καινοτομίας των Περιφερειών, που υπέκλεψε η τότε περιφερειάρχης από τα Επιμελητήρια και χρηματοδοτήθηκε με 4 εκατομμύρια ευρώ»; Πού πήγαν τα λεφτά και σε τι ωφελήθηκε η τοπική κοινωνία των νησιών»; Οι συμμετέχοντες φορείς και οι παλαιοκομματικοί υποψήφιοι πρέπει να δώσουν εξηγήσεις. Για τη συμμετοχή τους και για τη σιωπή τους.

Να το ξαναπώ: Ο «καλύτερος» από αυτούς, όταν δεν έχει συμμετάσχει στην κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος, με αδιαφανή τρόπο, έχει συγκαλύψει τη διαφθορά με τη σιωπή του.

Σε τόσα χρόνια «έντιμου πολιτικού βίου», έχετε ακούσει έναν από αυτούς να καταγγέλλει κάποια σκοτεινή πράξη; Έστω και μία;

Τα χρήματα δεν πάνε στην Κέρκυρα, τη Λευκάδα, την Ιθάκη, την Κεφαλονιά ή τη Ζάκυνθο. Πάνε σε τσέπες ημετέρων. Οι οποίοι, με τη σειρά τους, χρηματοδοτούν προεκλογικές εκστρατείες και παρέχουν πολλές «χορηγίες».

Με τέτοιες πολιτικές, η πατρίδα σήμερα είναι έρμαιο των ολιγαρχικών «αγορών».

κ. Πάγκαλε, δεν τα φάγαμε μαζί τα λεφτά. Εσείς και οι φίλοι σας λεηλατήσατε την πατρίδα και βρεθήκατε με 53 ακίνητα ο καθένας. Όποιος «αντιμιλούσε» έμπαινε σε διακομματικό στόχαστρο. Να μη θυμηθούμε ξανά το πόσο υπέφεραν οι φίλοι μου, προσπαθώντας να παίξουν τίμια και να εμποδίσουν ή να καταγγείλουν τη διαφθορά. Μεγάλο το φαγοπότι. Πόσα έφαγαν οι πτωχευμένες, σήμερα, εταιρείες πληροφορικής; Οι ιδιοκτήτες τρώνε και πίνουν στην υγειά σας, κ.Πάγκαλε.

Αυτή είναι η νεοελληνική τραγωδία. Έτσι προέκυψε το «χρέος». Να το ξαναπούμε: Δεν χρωστάμε σε κανέναν. Είτε σαν ιδιώτες είτε σαν κράτος είτε σαν Περιφέρεια, θέλουμε τα λεφτά μας πίσω. Να τυπώσουν το ρημαδιασμένο χαρτονόμισμα, δίχως τόκο.

Μας χρωστάνε. Δεν θα πληρώσουμε εμείς τη σπάταλη διαφθορά. Όλοι τους ήξεραν –ακόμα και η Ε.Ε. ήξερε- και γι’ αυτό, ακόμα και σήμερα, δεν μιλούν. Όχι άλλο ξεπούλημα. Όχι άλλα διακομματικά λαμόγια. Να προστατεύσουμε τη δημόσια και ιδιωτική περιουσία από τις υποθήκες. Τίποτα δεν είναι δικό τους. Δανείστηκαν, για να τα μοιράζουν σε ημέτερους. Εκχώρησαν την ιδιοκτησία του χρήματος στους τραπεζίτες και αφαίρεσαν, βίαια και σπάταλα, χρήμα από την αγορά, για να έρθουν σήμερα, οι τραπεζίτες -συνέταιροι των πολιτικών- και να έχουν απαιτήσεις σε κάτι που δεν τους ανήκει. Είμαστε φτωχοί, είμαστε χωρίς παιδεία, συντάξεις, έργα και περίθαλψη, γιατί κάποιοι λίγοι πλούτιζαν, με τη βοήθεια των πολιτικών, ως κρατικοδίαιτοι και πειθήνια όργανα μιας απάνθρωπης ολιγαρχίας.

ΥΓ. Το παρόν κείμενο αφιερώνω στη μνήμη των Σπύρου Δένδια και Δημήτρη Παπανικολάου. ΜΕΓΑΛΕΣ απώλειες. Ήταν Άνθρωποι και Δάσκαλοι. Είμαι βέβαιος πως αυτό το κείμενο το υπογράφει ο Σεβαστιανός Μεταλληνός, ο οποίος έζησε, από κοντά τις περιπέτειες. Ο Σπύρος Δένδιας μου τον σύστησε, όχι ως μελετητή, αλλά ως πολεμιστή. Έτσι φτιάχτηκαν κάποιες φιλίες.

Γιάννης Κων. Κρούσος -Φαρακλάτα Κεφαλονιάς