Η σπουδαιότερη επιτυχία του ήταν ότι παρέμεινε "Άνθρωπος", για να σκορπίζει απλόχερα την αγάπη του και το χαμόγελό του.
ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΠΗΛΙΩΤΗ
ΜΑΡΙΝΟΣ ΧΙΟΝΗΣ, ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΕ ΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ ΤΟΥ
Εκδότης Γιάννης Πικραμένος, Πάτρα 2010
Η ομιλία του κ. Πέτρου Πετράτου στην Κοργιαλένειο Βιβλιοθήκη για το βιβλίο το Γιώργου Σπηλιώτη.
Ο Ιπποκράτης στο «Περί φυσών» έργο του οριοθετεί ως εξής την ιατρική και το γιατρό: «Από τις τέχνες υπάρχουν μερικές που είναι επίπονες στην εκμάθηση και ευεργετικές για όσους τις μεταχειρίζονται, πηγή ωφέλειας για τους κοινούς ανθρώπους, μα πίκρας και στενοχώριας για τους ανθρώπους του επαγγέλματος. Αυτού του είδους είναι η τέχνη που οι Έλληνες ονομάζουν ιατρική. Ο γιατρός βλέπει φοβερά πράγματα, ψηλαφά αηδιαστικά και από τις συμφορές των άλλων ανθρώπων υποφέρει (η καρδιά του συντρίβεται από τον πόνο), ενώ οι άρρωστοι απαλλάσσονται από τα μεγαλύτερα δεινά με την παρέμβαση της τέχνης, από τις αρρώστιες τους, από τους πόνους, τις θλίψεις, το θάνατο. Γιατί η ιατρική προσφέρει τη βοήθεια της εναντίον όλων των κακών». Κι ακόμη: Ο Πλάτωνας στην «Πολιτεία» του, αναφερόμενος στην ανθρωπιστική διάσταση της ιατρικής και στην ανάγκη της ηθικής στάσης του γιατρού, υπογραμμίζει: «Νομίζω ότι [οι γιατροί] δε θεραπεύουν το σώμα με το σώμα, αλλά με την ψυχή το σώμα, η οποία δεν είναι δυνατόν να θεραπεύσει κάτι καλά εάν η ίδια είναι κακή».
Αυτές τις ιπποκράτειες και πλατωνικές απόψεις πρέπει να τα έχουμε υπόψη μας, για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε το βιβλίο του Γιώργου Σπηλιώτη «Μαρίνος Χιόνης. Το παιδί που άλλαξε το πεπρωμένο του». Πρόκειται για ένα βιβλίο που δεν είναι ούτε μυθιστόρημα ούτε φανταστικό παραμύθι, όπως ο ίδιος ο συγγραφέας διευκρινίζει στον Πρόλογό του. Είναι η βιογραφία ενός Κεφαλονίτη γιατρού, ή καλύτερα, για να αντιγράψω το συγγραφέα, «η αληθινή ιστορία ενός ορφανού παιδιού, […] που κατάφερε να αναστρέψει τη μοίρα του, […], να χαράξει τον δικό του δρόμο […]». Πρόκειται για ένα βιβλίο ευκολοδιάβαστο: η φράση, ο λόγος του είναι απλός, καθημερινός, γι’ αυτό και κατανοητός, αλλά και μεστός από νοήματα: φωτίζει απ’ όλες τις πλευρές την προσωπικότητα του «ήρωά» του, αναδείχνοντας ιδιαίτερα τα στοιχεία της αποφασιστικότητας και της επιμονής, της εργατικότητας και της συνέπειας, αλλά και τη δύναμη της γνώσης και της επιστήμης.
Για να μας εξηγήσει ο συγγραφέας πώς ο μικρός αντάρτης του Καπανδριτιού και των Ατσουπάδων έγινε ο διάσημος γιατρός του Κλίβλαντ, μας περιγράφει, και με κριτικό τρόπο κάποιες φορές, τα σκηνικά των χώρων, όπου μεγάλωσε, μορφώθηκε και αναδείχθηκε ο «ήρωάς» του: σε αυτά συνυπάρχουν κόσμοι αντίθετοι – ο κόσμος της πραγματικότητας και ο κόσμος του ονείρου – ή αντιλήψεις, θεωρίες, φιλοσοφίες ζωής αντίθετες – η συντηρητική, η καθεστηκυία αντίληψη και η προοδευτική κοσμοθεωρία, η πεπατημένη της ζωής αλλά και η υπέρβασή της. Μέσα από αυτές τις συγκρούσεις, συγκρούσεις και μέσα στον ίδιο το νεαρό-έφηβο Χιόνη, συγκρούσεις και στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα, θα έρθει η εξέλιξη, θα προκύψει το νέο.
Το ζύμωμα του μικρού παιδιού με το χώμα του χωριού του, το μεγάλωμά του δίπλα στο ατίθασο κοπάδι των κατσικιών του θείου του, η ευαισθησία που του εξέπεμπε η θέα της ανατολής του ήλιου, η σκληρότητα που του δημιουργούσαν οι δυσκολίες της ζωής στο ορεινό της περιοχής του, τα κατοχικά και τα πέτρινα χρόνια του Εμφυλίου, όλα τούτα γίνονταν βιώματα γόνιμα, χρήσιμα στη μετέπειτα ζωή του. Τα αγαπημένα πρόσωπα που τον περιτριγύριζαν, στενοί συγγενείς και φίλοι, δάσκαλοι στο δημοτικό και το γυμνάσιο, άνθρωποι με έντονη δράση γύρω του αλλά και εκείνοι της σιωπηρής προσφοράς και καθημερινής εγκαρτέρησης έπαιξαν το ρόλο τους στην ψυχοσύνθεση του έφηβου Χιόνη και στάθηκαν φάροι στο δρόμο του. Οι θείοι Γιώργης και Ευθύμης, που στα πρόσωπά τους γνώρισε τον πατέρα του Δημήτρη, τον οποίο στερήθηκε στα τέσσερα χρόνια του και ξαναντάμωσε μαζί του στα 28 χρόνια της ζωής του, η θεία Μαρία, που του στάθηκε ως πραγματική μάνα, όταν έχασε στα δυο του χρόνια τη βιολογική του μάνα Ρωξάνη, ο παππούς Επαμεινώνδας, που του σκάρωνε γουστόζικες σκανδαλιές, η αδελφή του Ελένη, που ήταν γι’ αυτόν και αδελφή και μάνα και φίλη και καθοδηγήτρια στα γυμνασιακά του διαβάσματα, ο δάσκαλος Διονύσιος Τραυλός που κατάφερε να του μάθει την αγάπη για τη μάθηση και τη σημασία της πειθαρχίας, οι καθηγητές του και κυρίως ο Χρ. Θεοδωράτος, που του άνοιξε ένα μικρό παράθυρο στη σκέψη του, όταν έμμεσα τον παρότρυνε να ακολουθήσει την τέχνη του Ασκληπιού, ο Γεράσιμος Σταματάτος, που τον συμβούλευε και τον ενθάρρυνε σε δύσκολες ώρες - όλα αυτά τα πρόσωπα έγιναν σκαλοπάτια στο ανέβασμά του. Και δε θα τους ξεχάσει ποτέ στην ανοδική πορεία της ζωής του.
Ορόσημο πρώτο και καθοριστικό για την πορεία που θα ακολουθούσε αργότερα στη ζωή ο «ήρωάς» του θεωρεί ο βιογράφος-συγγραφέας την ημερομηνία 4 Απριλίου 1944.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε για τα σχόλια, να χρησιμοποιείτε Ελληνική γραμματοσειρά και σε ευπρεπές επίπεδο, χωρίς να θίγεται η τιμή και η υπόληψη κανενός πολίτη.