Γρ. Λαμπράκης (σαν σήμερα, 1963)

Του Θανάση Νικολαΐδη  

ΔΕΝ ήταν κομμουνιστής ο Γρ. Λαμπράκης-ήταν αριστερός και ειρηνόφιλος. Και, βέβαια, δεν «ταίριαζε» στο παγκόσμιο σκηνικό το κάδρο του με τις αρχές του. Κι αν το ΄θελαν οι …μακρινοί να πεθάνεις, οι κοντινοί σιωπούσαν. Πρόθυμοι για το την εκτέλεση, με κάθε μέσον κι ας μας πήγαινε στην αποχή των αρχανθρώπων-αγριανθρώπων των σπηλαίων. Με την «ιδεολογία» του αντικομουνιστή, που ήταν πιο ισχυρή απ’ τον κομουνισμό και με την πρακτική του τραμπούκου, με τις πέτρες στο καλάθι. Κι έμεινε η Τριανδρία της «ό-ο-…όμορφης Θεσσαλονίκης-νύφης του Θερμαϊκού-μοναδική και παρεξηγημένη. Για να υπάρχει συνέχεια του Πολκ με κάποιους μεταγενέστερους μη αρεστούς σε μακρινούς εντολοδότες και ντόπιους εκτελεστές.

ΕΙΧΑΝ προγράψει τον Γρ. Λαμπράκη, αλλά με μια διαβάθμιση που πρόβλεπε «στραπατσάρισμα» αλλά έφτασε στον θάνατο, γιατί η δόση ξεπεράστηκε. Και είχαν τα «κέφια» τους οι τραμπούκοι. Ήταν η μέρα τους, ζούσαν το όνειρό τους, συμπυκνωμένο στη φράση του Γκοτζαμάνη: «μέχρι και φόνο θα κάνω απόψε». Και ποιος φρενάρει το απείθαρχο τρίκυκλο με τις καλυμμένες πινακίδες και τον Εμμανουηλίδη (και παιδεραστής ο…κύριος) με το ρόπαλο στην ....

καρότσα; Και οι δυο τους της εποχής με τα νάματα του Γιοσμά στο μυαλό και με τα εργαλεία (της δεξιάς) στα χέρια.

ΚΙ έγινε η νύχτα εκείνη εφιαλτική για τη δημοκρατία, για τον αγωνιστή της ειρήνης και, μετά το σάλτο του «Τίγρη» και τις αποκαλύψεις του ηρωικού Σαρτζετάκη…δράμα και της Αστυνομίας των Μήτσων και των Καπελώνηδων. Μαθημένη η «Ασφάλειά» τους απ’ τα χρόνια του Μουσχουντή και την αντικομουνιστική της…αποστολή, δεν το’ χαν και πολύ να τα φορτώσουν στους συντρόφους του Λαμπράκη.

Η «δουλεία» στράβωσε, το σχέδιο αποκαλύφθηκε και η κραυγή του Κ. Καραμανλή «ποιος κυβερνάει αυτόν τόπο;» έβαλε κάποιους στη θέση τους κι έστειλε τον ίδιο στο…Παρίσι. Χρόνια θρασείας και επικίνδυνης δεξιάς και μην κρίνεις την εποχή εκείνη με τα μάτια της σημερινής.

ΠΡΙΝ κλείσουμε το σύντομο σημείωμα-αφιέρωση στον αγωνιστή, θα μας επιτρέψει ο (θρυλικός) Μανώλης Γλέζος μια σύντομη παρατήρηση, δυσανάλογη με τη σημασία της ηρωικής του πράξης.

ΕΙΣΑΙ σύμβολο, Μανώλη, πανελλήνιας και ευρωπαϊκής εμβέλειας και κακώς (κατά τη γνώμη μας) έμπλεξες με την κομματική καφρίλα (ΠΑΣΟΚ, δήμαρχος, σήμερα με τον ΣΥΡΙΖΑ) και με…υδροφόρους ορίζοντες. Θα το’ χε καμάρι ο κάθε(;) έλληνας να φωτογραφηθεί δίπλα σου. Για την οικογενειακή και εθνική του ιστορία.

ΤΟ ίδιο και για τον κ. Θ. Λαμπράκη («ιδεολόγο»-τεχνοκράτη). Γιατί δεν περίμενες, κύριε,  να’ χει πεθάνει και ο τελευταίος των δολοφόνων του πατέρα σου για να πολιτευθείς με τη ΝΔ;