ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ 2010

άρθρο του Μάριου Άνθη

μέλους του ιδρυτικού πυρήνα της ΕΝΑΚ

Κέρκυρα 6/1/2011

Ας μου επιτραπεί ένας μικρός πρόλογος, πάνω σε ένα - απευκταίο - μελλοντικό αλλά όχι και υποχρεωτικά φανταστικό σενάριο. Ας υποθέσουμε ότι βρισκόμαστε κάπου στο λιμάνι, στο «καφέ γυαλί» ας πούμε και πίνουμε τον καφέ μας. Απέναντί μας είναι το Βίδο, που όμως δεν μπορούμε να το διακρίνουμε λόγω του ύψους του κυματοθραύστη που έχει δημιουργηθεί ενδιάμεσα, σύμφωνα με τις μελέτες του έργου «αλιευτικό καταφύγιο».

Σηκώνουμε κάπως το βλέμμα και ατενίζουμε τον ορεινό όγκο του Παντοκράτορα, αγέρωχο και δεσποτικό πάνω από το πέλαγο (το οποίο επίσης, δεν διακρίνεται). Δεν είναι όμως ο Παντοκράτορας που γνωρίζουμε, αφού στην κορυφή του έχει «φυτρώσει» ένα δάσος από τεράστιες ανεμογεννήτριες που κυριαρχούν απειλητικά στο τοπίο.

Αυτή είναι μία και μόνο μία φωτογραφία- απεικόνιση της πολιτικής που ασκεί το μπλοκ εξουσίας στο νησί μας, μίας πολιτικής εναντίον της οποίας εμείς διεξάγουμε σκληρό και ουσιαστικό πολιτικό αγώνα. Έναν αγώνα με αιτίες πραγματικές, που περιέχει, σαν συστατικό του μέρος, συγκεκριμένες και διαφορετικές προτάσεις, προτάσεις δημιουργίας, απέναντι σε μια κατεδαφιστική πολιτική που ασκείται σήμερα. Ας συνεχίσω.

Τελευταία, απαράδεκτη και κυνική ενέργεια στην χρονιά που έφυγε, η έγκριση περιβαλλοντικών όρων για την κατασκευή από Γερμανική εταιρεία αιολικού πάρκου (ανεμογεννήτριες) σε μεγάλη δασική έκταση στην κορυφή του

Παντοκράτορα. Ήταν το τελευταίο ετήσιο χτύπημα των Λοκατζήδων του μπλοκ εξουσίας. Ήταν μία γέφυρα, μία «αναγκαία» πάσα στην νέα Καλλικράτεια εξουσία. Είχαν προηγηθεί τις στερνές ημέρες του 2010 οι αποφάσεις – πάσες για επαναλειτουργία στα νταμάρια Τρουμπέτα, τα περιέργως ασαφή για τον «ΧΥΤΑ» Νότου, τα πιο ξεκάθαρα για το «νέο κύτταρο» στο Τεμπλόνι.

Η ΕΝΑΚ, τα κατήγγειλε όλα. Σχετικά με το αιολικό πάρκο Παντοκράτορα θέλουμε να θέσουμε δημόσια ερώτημα προς τρείς αποδέκτες, σχετικά με τη θέση και το ρόλο τους:
Τι λένε και τι κάνουν α) η Διεύθυνση Δασών και β) η Μητρόπολη Κερκύρας; γ) οι πρώην όμοροι Δήμοι του όρους; Σήκωσαν τα χέρια ψηλά η παριστάνουν τους «πόντιους Πιλάτους»; Είναι ξεκάθαρο λοιπόν ότι το σκληρό πακέτο μέτρων της απερχόμενης διαχειριστικής εξουσίας που περιλαμβάνει και άλλα στοιχεία, μεταβιβάζεται ατόφιο, προς υλοποίηση, στην νέα διαχειριστική ομάδα και – επίσης – όπως διαφαίνεται, υπάρχει συναίνεση κορυφής σχετικά με αυτό. Δεν αποκλείουμε όμως αντιδράσεις και κάποια δυσφορία στις παρυφές της νέας διαχειριστικής εξουσίας. Θα λέγαμε μάλιστα ότι τις αναμένουμε.

Το 2010 δεν ήταν απλά μια δύσκολη χρονιά, όπως χαρακτηρίζεται από ορισμένους. Ήταν μια χρονιά προπομπός, της ουσιαστικής και παταγώδους κατάρρευσης του κυρίαρχου οικονομικού – κοινωνικού πλαισίου της χώρας μας. Ορισμένοι μιλούν – επίσης – και για μια «νέα μεγάλη ευκαιρία». Μπορεί. Όμως, όλα δείχνουν ότι αυτή η ευκαιρία είναι ήδη «καπαρωμένη», από πολυεθνικούς ομίλους, πράσινους και μαύρους ομίλους, εταιρείες, τράπεζες, διεθνείς και ντόπιους κερδοσκόπους. Για τους πολλούς, μέχρι τώρα, διατίθεται η ευκαιρία στην φτώχεια, την εκμετάλλευση, την ανεργία. Αυτές οι «ευκαιρίες» λειτουργούν πολύ παράμενα…

Οι διαδικασίες του Μνημονίου, από τον Μάρτη που πέρασε, έβαλαν την Ελλάδα σε μια νέα περίοδο. Πιο συγκεκριμένα σε μια νέα περίοδο έντασης της εξάρτησης (εθνικής – οικονομικής-κοινωνικής) γατί η Ελλάδα ήταν και παραμένει ακόμα περισσότερο σήμερα μια εξαρτημένη χώρα και όχι μια «ισχυρή χώρα» όπως διαλαλούσε ο κ. Σημίτης ή και μια «ιμπεριαλιστική «χώρα» όπως σιγοψιθύριζαν πριν λίγα μόλις χρόνια διάφοροι ισχυροί (και όχι) αριστεροί οργανισμοί. Το μνημόνιο επίσης τοποθέτησε την ταφόπλακα της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας και του λεγόμενου λαϊκού κοινωνικού ΠΑΣΟΚ. Ταφόπλακα πραγματική, αφού ότι απόμεινε όρθιο από τις πολιτικές του Σημιτισμού, σήμερα κατέπεσε πλέον ολοκληρωτικά.

Τα κοινωνικά δίκτυα προστασίας και οι εθνικές αντιστάσεις των παλιότερων δεκαετιών καταρρέουν με εντολή της νέας ηγεσίας της χώρας, που αποτελείται πλέον από την Τρόικα και τις σύμμαχες σε αυτήν πολιτικές δυνάμεις, δυνάμεις που είναι πολύ περισσότερες από όσες το δηλώνουν ευθέως. Έτσι, στα 2010, η κατάρρευση του κόσμου που γνωρίζαμε υπήρξε αληθινή, αποφασιστική και παταγώδης. Είμαστε, ήδη σε μία νέα πραγματικότητα, έξω από τον κύκλο που ονομάστηκε μεταπολίτευση ή και Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία. Αυτή τη νέα και ορμητικά εξελισσόμενη πραγματικότητα οφείλουμε να δούμε και μαζί, να καθορίσουμε τις νέες πολιτικές προϋποθέσεις που θα μας οδηγήσουν μπροστά, στην αποτελεσματική αντίσταση και σε μία νέα οραματική και ρεαλιστική ελπίδα. Εδώ στο σημείο αυτό η ΕΝΑΚ απευθύνει κάλεσμα για στράτευση, για ανασύνταξη και αναγέννηση, για να πάμε μπροστά. Πίσω είναι και θα μείνουν πίσω, οι δυνάμεις που είναι δεμένες με τις αντιδραστικές συνθήκες του χτες, με αλυσίδες και βάρη που δεν επιτρέπουν προχώρημα.

Εδώ στο βορειοδυτικό άκρο της χώρας, στο δικό μας νησί , η γενική κατάρρευση μας «κτύπησε» συθέμελα προκαλώντας πολλές και σημαντικές ανατροπές και ανακατατάξεις. Αν συνυπολογίσουμε και τις τοπικές σεισμικές δονήσεις που και ισχυρές υπήρξαν και ευρύτερα αντιληπτές, μπορούμε να πούμε ότι για την Κέρκυρα ο χρόνος που πέρασε είχε σημαντικές συνέπειες.

Αξίζει, νομίζω, να ανακεφαλαιώσουμε, επισημαίνοντας μερικές από αυτές:

1) Η πολιτική του Μνημονίου χτύπησε σκληρά τον κορμό της οικονομίας του νησιού, την μικρομεσαία επιχείρηση, αλλά και τα ελεύθερα επαγγέλματα. Η μακρόχρονη τουριστική κρίση, κρίση – και – τοπικού μοντέλου, επιδεινώθηκε. Η πτώση του εισοδήματος των μισθωτών περιόρισε τον οικονομικό κύκλο ενώ οι αντεργατικές-εργοδοτικές αυθαιρεσίες αυξήθηκαν μαζί με την ανεργία και την ημιεργασία. Ο πρωτογενής – αγροτικός τομέας χτυπήθηκε ακόμα περισσότερο σε όλα τα επίπεδα που τον συγκροτούν.

2) Η Κέρκυρα των σκουπιδιών ήταν η Κέρκυρα του 2010. Θα παραμείνει έτσι, όσο η ανορθολογική πολιτική των ξεπεσμένων παραγόντων και των συμφερόντων παραμένει κυρίαρχη. Οι προτάσεις της ΕΝΑΚ για λύση και διέξοδο, σε συνδυασμό με τα ζωντανά λαϊκά κινήματα ενάντια στους ΧΥΤΑ αποτελούν, όπως φάνηκε, την μοναδική αξιόπιστη και υπεύθυνη ομπρέλα προστασίας του Κερκυραϊκού λαού.

3) Τα σκανδαλώδη και αποτυχημένα έργα που εκτελέστηκαν και δεν εκτελέστηκαν, επιβεβαίωσαν τον φαύλο κύκλο της κρίσης του τοπικού μοντέλου και της τοπικής εξουσίας. Ας θυμηθούμε μερικά: Ποδηλατοδρόμοι που έγιναν (όπως έγιναν!) λαϊκή αγορά (που δεν έγινε) έργο παλιού λιμανιού (που δεν έγινε), μεγάλα έργα υποδομής που δεν έγιναν ή δεν τέλειωσαν, ΒΙΟΠΑ Μέσης που ευτυχώς δεν έγινε, ΧΥΤΑ Λευκίμμης που έγινε! αλλά ο λαϊκός αγώνας τον κατάργησε, έργα στο ΧΥΤΑ Τεμπλονίου που έγιναν αλλά και δεν έγιναν, παράκαμψη αεροδρομίου που έγινε αλλά και δεν έγινε, και πολλά – πολλά ακόμα.

4) Οι αυτοαποκαλούμενοι παραδοσιακοί τοπικοί άρχοντες, «θεσμικοί και αυτοδιοικητικοί παράγοντες» γνώρισαν διαδοχικές ήττες και μαζική λαϊκή αποδοκιμασία, με κορυφαία την εκλογική ήττα του μπλοκ εξουσίας τον Νοέμβρη. Ήττα διπλή. Και του διαχειριστικού και του λαϊκιστικού βραχίονα.

5) Η μαζική, πρωτοφανής λαϊκή αποχή από τις εκλογικές διαδικασίες και κυρίως από τις πρόσφατες εκλογές της αυτοδιοίκησης, σε συνδυασμό με τα μεγάλα ποσοστά άκυρου – λευκού, αποτέλεσαν ένα ακόμα σοβαρό σύμπτωμα της εκτεταμένης κατάρρευσης που συντελέστηκε, και εκφράστηκε στη σφαίρα του λεγόμενου εποικοδομήματος.

6) Στην - επί της ουσίας - κατάρρευση της πολιτικής (και) της τοπικής «επίσημης» αριστεράς, που έδειξε αδυναμία και άρνηση να νικήσει, σε συνθήκες απίστευτα ευνοϊκές, συνθήκες που τις είχε προκαλέσει η δυναμική των ενωτικών μαζικών λαϊκών αγώνων και η συνολική πολιτική παρουσία του ευρύτερου κινήματος αντίστασης. Επίσης, η οριστική κατάρρευση του μοντέλου επικοινωνιακής εκπροσώπησης, διαμεσολάβησης και ρητορικής καπηλείας των λαϊκών κινημάτων και αιτημάτων που χρησιμοποιήθηκε και μορφοποιήθηκε, συστηματικά, ολόκληρη την προηγούμενη 10ετία από την «επίσημη» αριστερά και αυτούς που συγκρότησαν το συγκεκριμένο σύστημά της. Επίσης στην απόλυτη κατάρρευση ενός συστήματος λεγόμενης «ανανεωτικής αριστεράς» χωρίς θέσεις – ρήξεις - κοινωνική δομή αλλά νωχελικά κινούμενη με τρικ και επικοινωνιακούς πολιτικαντισμούς.

Έχουμε μπει στην νέα χρονιά και στην νέα δεκαετία. Το πέρασμα από την παλιά στην «νέα» ομάδα εξουσίας, είναι διαδικασία που – ουσιαστικά – αφορά τα ίδια, γνωστά, φυσικά πρόσωπα. Ήδη, εντοπίζονται τα πρώτα δείγματα της νέας πολιτικής, ως ξεκάθαρη συνέχεια της προηγούμενης. Όμως , ας παρακολουθήσουμε τι θα συμβεί στο 2011 που θα είναι – αναμφίβολα – πολύ δύσκολη χρονιά. Εμείς θα είμαστε παρόντες.