ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΥ: ΠΕΡΙ ΜΟΝΤΕΡΝΑΣ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ

ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΙΑΤΡΩΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ

ΕΠΙ ΤΗΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ ΤΗΣ 3ης ΑΝΟΙΧΤΗΣ

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗΣ ΤΡΙΛΟΓΙΑΣ

Στο πεδίο της ζωγραφικής στις αρχές του 20ου αιώνα, εμφανίστηκε ένα σύνολο καλλιτεχνικών ρευμάτων και κινημάτων όπου έδρασαν πέρα από τα όρια της ακαδημαϊκής ζωγραφικής, προσεγγίζοντας την αφαίρεση στο ανώτατο επίπεδο.

Οι τρεις βασικές πρωτοποριακές τάσεις ήταν ο εξπρεσιονισμός, η αφαίρεση και ο σουρεαλισμός και αναδείχθηκαν μεγάλες μορφές όπως ο Πικάσσο, ο Ματίς, ο Κλεε, ο Καντίνσκυ, ο Νταλί, ο Μοντρεάν, ο Πόλλοκ κ.α.

Παράλληλα υπήρχαν και πιο βραχύβια κινήματα όπως ο φωβισμός (αγρίμια), το νταντα, στον πυρήνα των προθέσεων των οποίων βρίσκονταν η διάθεση να συγκρουστούν με ότι σήμερα θα ονομάζαμε κοινωνικό και καλλιτεχνικό κατεστημένο, αδιαφορώντας για το μέγεθος της πρόκλησης και τις συνέπειες της ακόμη και για την αντιδημοτικότητα.

Η μοντέρνα τέχνη πέρασε ποικίλες φάσεις και εξελίχθηκε προς απρόοπτες κατευθύνσεις κάποτε ακόμη και σε αλλόκοτες και αποτρεπτικές μορφές στη λογική του ότι η τέχνη είναι ανεξάρτητη από τις εγκόσμιες αξίες (πολιτική, ηθική κ.α.) και στη βάση μιας υπαρξιακής ελευθερίας έκφρασης, πνευματικότητας και μαχητικότητας δίνοντας μικρότερη σημασία στην αισθητική μορφή της τέχνης.

Μεταπολεμικά η τέχνη με βάση αυτά τα προπολεμικά ευρωπαϊκά κινήματα μετεξελίσσεται σε διεθνές επίπεδο στο έδαφος της Αμερικής. Σε μια περίοδο που ήταν η εποχή της μαζικοποιήσης , της διαφήμισης, της ψυχαγωγίας με μαζικά μέσα και του μετασχηματισμού επί παντός επιστητού.

Η μορφή-φόρμα που είχε κληρονομήσει η Αναγέννηση «θρυμματίζεται» και αναδομείται μέσω του αφηρημένου εξπρεσιονισμού και του αμορφικού ύφους. Η μορφή αυτή θα χαρακτηριστεί ως μια τέχνη συνδεδεμένη με τη ζωή και τον άνθρωπο που εισαγάγει σε κόσμους άγνωστους, έτοιμους να σου αποκαλύψουν την αλήθεια για την τέχνη και ταυτόχρονα τη μοίρα της ανθρώπινης ύπαρξης για να φτάσει στο τέλος και να εκφυλιστεί σε κενή χειρονομία, φάση που θεωρήθηκε οριακή η οποία ευτυχώς ξεπεράστηκε χωρίς να επαληθευτεί η φράση «ο θάνατος της τέχνης».

Μέσα σε αυτήν την πολυπλοκότητα και πολυμορφία της τέχνης κάποιος, ακόμα και απληροφόρητος για όλα αυτά, μπορεί να αναγνωρίσει τα καίρια χαρακτηριστικά ενός έργου και να εκτιμήσει την ποιότητά του μέσα από το ρίγος, το ξάφνιασμα που μπορεί να εισπράξει εάν αυτό έχει τη σπίθα της δημιουργικότητας.

Βέβαια σύμφωνα και με τον Ντενί, ένας πίνακας είναι μια «επιφάνεια που τοποθετήθηκαν χρώματα σε ορισμένη τάξη». Η αυταπάτη της απεικόνισης ορίζεται καθαρά στην αλληλεπίδραση του υποκειμένου (θεατή) με το έργο τέχνης και η ερμηνεία του σαφώς φέρεται και εξαρτάται από αυτόν.

Με την τελευταία αυτή σκέψη θα ήθελα να σας προσκαλέσω να δούμε μαζί την 3η έκθεση της Ανοιχτής Καλλιτεχνικής Τριλογίας Κεφαλονιάς το απόγευμα της Τετάρτης 25 Αυγούστου στο Δημοτικό Θέατρο Αργοστολίου «Κέφαλος».

Κεραμειές 20-08-2010

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ

ΠΑΙΔΙΑΤΡΟΣ – ΠΡΟΕΔΡΟΣ Δ.Σ. ΛΕΙΒΑΘΟΥΣ