Για μια ερωτική πολιτική - Έντυπο «ΝΥΣΤΕΡΙ», ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ

Τώρα που είναι καλοκαίρι και ο έρωτας κυλά στους δρόμους, στις παραλίες και ξενυχτά ιδρωμένος, εμείς θα μιλήσουμε για πολιτική.

Πάνε χρόνια που αναζητούμε μια πολιτική που να έχει πάθος, έρωτα, αγάπη. Μια πολιτική που θα έχει μέσα της την επιθυμία για αξίες και ιδέες και θαυμασμό για τους ανθρώπους, τη δημιουργία και για όσα φέρνει μπροστά σου, με έκπληξη, η ζωή.

Είναι σπουδαίο πράγμα το θαυμάζειν. Γίνεται εύκολο, όταν αφήνεται χώρος στη δημιουργία, την ελεύθερη σκέψη και σε όσα μπορούν να προκαλέσουν τον θαυμασμό. Ο θαυμασμός είναι η αρχή του έρωτα. Σήμερα, τι είναι αυτό που μπορεί να προκαλέσει το θαυμασμό; Οι πολιτικές είναι γεμάτες κουσούρια, μετριότητα και ελλείψεις.

«Θέλουμε την Ελλάδα μας πίσω», στο http://www.getgreeceback.com/ . Αυτό μας τράβηξε την προσοχή. Τον θαυμασμό! Κι έχει όλες τις προϋποθέσεις να το ερωτευτούμε.

Μια ιδέα ενός άνεργου προγραμματιστή ( η πενία τέχνας κατεργάζεται) υιοθετήθηκε από κάποιους λίγους και σιγά σιγά θεριεύει. Και ξαφνικά, χιλιάδες υπογραφές.

Κάτω από τι; Από μια γιορτή, ενάντια στην κατάθλιψη και την απογοήτευση, που παράγει το καθεστώς.

Σοφοί σαν αρχαίοι έλληνες, αυτοί που συνέλαβαν την ιδέα δεν πιστεύουν στα μάτια τους. Η Ελλάδα ξυπνά. Οι έλληνες δείχνουν το θυμό τους, ...με μια γιορτή. Σα να ξέρουν, πως το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνεις, για να πολεμήσεις, είναι να μαζέψεις τα κομμάτια σου. Να ανασυγκροτήσεις τη συμβιωτική κοινωνία, όπως παλιά. Να ανασυνθέσεις τον διαλυμένο κοινωνικό ιστό.

Σαν τον στολισμό των Σπαρτιατών, πριν τη μάχη. Μετά, πόλεμος! Έτσι κι αλλιώς, ο έρωτας ήταν παιδί της Αφροδίτης και του Άρη, της Ομορφιάς και του Πολέμου.

«Θέλουμε την Ελλάδα μας πίσω». Θέλουμε τη ζωή μας πίσω. Κι επειδή δεν έχετε σκοπό να μας τη δώσετε κι επειδή συνεχίζετε να μας διαιρείτε, με ανούσια και ανέραστα διλλήματα, θα την πάρουμε μόνοι μας.

Μια ιδέα ούτε αριστερή, ούτε δεξιά, αλλά ενάντια σε όσα μας οδήγησαν εδώ.

Δευτέρα, 6 Σεπτεμβρίου 2010. Ίσως, να τη γράψει η ιστορία, ίσως όχι. Στο χέρι του καθένα μας είναι.

Εκείνη τη μέρα, αρκεί ένα κέρασμα. Τραπεζάκια έξω. Ένα χαρτί που να λέει, γιατί βγαίνουμε στο δρόμο. Παίρνουμε και τους φίλους μας, παρέα. Το κάνουμε όσο γίνεται περισσότεροι. Το λέμε και στους ξένους, που βρίσκονται κοντά μας. Σμίγουμε ξανά. Η βάση της κοινωνίας, για τον Αριστοτέλη, ήταν η φιλία. Κάθε μέρα γιορτή, ως ότου νιώσουμε ξανά άνθρωποι, φίλοι και κοινωνοί. Ωραίοι σαν Έλληνες.

Ανώνυμοι έλληνες απευθύνονται ξανά στο «Δυτικό Έθνος», το δικό μας Έθνος. Αυτό που για μήτρα έχει την Ελλάδα.

Εδώ, σ' αυτό τον τόπο, θα τελειώσει η δικτατορία των τραπεζιτών, του ΔΝΤ, της Ε.Ε. και των ξεπουλημένων πολιτικών. Αναβάπτιση και αναγέννηση, μέσα από τη γιορτή.

Από τα ελληνικά βασίλεια και από την εξουσία του Ενός βασιλιά, πήγαμε στη συλλογική εξουσία. Εδώ γεννήθηκε η Αγορά και η Εκκλησία του Δήμου. Εδώ, η πολιτική απέκτησε πληθυντικό αριθμό και έγινε «υπόθεση όλων», δηλ. δική μας. Έτσι άρχισαν τρεις αιώνες δημοκρατικής ζωής, ως ότου έρθει ο Φίλιππος και γίνουν όλα αυτοκρατορία.

Στην Ελλάδα, η γραφή και ο λόγος άλλαξαν ρόλο, έπαψαν να είναι φορείς βασιλικών διαταγμάτων κι έγιναν τρόπος διάδοσης ιδεών, ανεπανάληπτα εκτεθειμένων στην κρίση του πλήθους.

Εδώ γεννήθηκε η καινούργια πόλη, εδώ η εξουσία έγινε δημόσια και ανοιχτή.

Οι σημερινοί Έλληνες, αντί να χαίρονται για αυτό που έκαμαν άλλοι, στην ίδια γη, μπορούν ξανά να εξάγουν πολιτική, ιδέες και πολιτισμό, ανασυνθέτοντας το υλικό που μας παραδόθηκε, εμπλουτισμένο με νέες ιδέες.

Θέλουμε πίσω το χρήμα, τις αγορές, τις αποφάσεις. Μπορούμε. Αρκεί να διώξουμε επίορκους πολιτικούς. Η οικονομική ολιγαρχία είναι αδύναμη, δίχως προσκυνημένους πολιτικούς.

Ο Λόγος και η Φαντασία, μπορούν να γίνουν ξανά όπλα απελευθέρωσης. Πάνω σε μια ιδέα ενός άνεργου νέου, στήνεται μια γιορτή!

«Τα πολλά τραγούδια μας για τη λευτεριά», ας τραγουδήσουμε.

«Τα πολλά παιχνίδια μας για τη λευτεριά», ας παίξουμε. Ας γίνουμε ξανά, πρώτα από όλα άνθρωποι.

Το σημερινό καθεστώς απαιτεί η εργασία και η περιουσία μας να περιέλθουν στον έλεγχο των νεοφεουδαρχών. Ο κόπος των πολλών να γίνεται φόρος και τόκος για «δανειστές». Ποιος τους έδωσε το χρήμα που μας «δανείζουν»; Ποιος άλλος από τους εξαγορασμένους πολιτικούς.

Δεν χρωστάμε σε κανέναν. Μόνο σε μας και στα παιδιά μας. Αυτή είναι η Δική μας Μεγάλη Κόκκινη Γραμμή.

Μια χούφτα άγνωστων ανθρώπων μας προτείνουν να μαζέψουμε τα κομμάτια μας, να διώξουμε την κατάθλιψη, να σμίξουμε ξανά, κόντρα στους νεοφεουδάρχες της «αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας». Μπορούμε να βρεθούμε μαζί σε μια μεγάλη γιορτή; Υπογράφουμε και κάνουμε ό,τι μας κατέβει. Δημόσια. Παίρνουμε πίσω το Δημόσιο Χώρο, που μας ανήκει. Η Γιορτή είναι έρωτας και πόλεμος ενάντια στην αβίωτη κοινωνία, την ιδιωτική εξουσία, τη χρηματιστική ολιγαρχία και τους πολιτικούς υπηρέτες τους.

Και η φλογίτσα γίνεται φωτιά που απλώνεται πέρα από τα σύνορα. Ο ακτιβιστής κατά των τραπεζιτών, Alex Jones, παίρνει την ιδέα και τη δυναμώνει: «Θέλουμε πίσω αυτόν τον Κόσμο».

Άλλες πρωτοβουλίες ανθρώπων από άλλες χώρες ετοιμάζονται να αναπαράγουν τη δική μας καινούργια ιδέα, τη στηριγμένη στη σοφία του Ελληνικού Πολιτισμού. Βάζουμε, πάλι, την υπεροχή της Δημοκρατίας στη θέση της σημερινής καθεστωτικής απανθρωπιάς.

Αυτό που συμβαίνει στο getgreeceback.com είναι η δημοκρατία στην πράξη. Το πιο πλήρες πολιτικό, αξιακό και κοινωνικό σύστημα, που εμφανίστηκε ποτέ στον κόσμο. Τις ψεύτικες ιδεολογικές διαιρέσεις θα τις τελειώσουμε, εδώ στην Ελλάδα και θα το πούμε παντού. Η ελληνική δημοκρατία δεν είχε κόμματα. Είχε ανθρώπους.

Αυτό που συμβαίνει, τώρα, είναι η επιστροφή του πάθους, της αγάπης του έρωτα στην πολιτική. Η επιστροφή των ανθρώπων στην πολιτική. Η επιστροφή της πολιτικής στην πόλη και τους ανθρώπους. Όπως παλιά. Για πάντα. Με γνώση, σοφία, θέληση, φαντασία, πάθος και έρωτα. Ανασυγκροτούμε το μεγάλο «δυτικό έθνος». Το δικό μας Έθνος. Γιορτή και Πόλεμος, μέχρι τη λευτεριά. Ως τη ζωή και τα πολλά νοήματα της.

Αύγουστος 2010

Έντυπο «ΝΥΣΤΕΡΙ», ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ

(Κατοχική Περίοδος, φύλλο 5)

Από το http://www.getgreeceback.com/ / : ευχαριστούμε τους φίλους μας από την Κεφαλλονιά :-)) Στις κοινότητες των ανήσυχων ανθρώπων, στην κοινωνία των πολιτών, πάντα υπάρχει κάποιος που περιγράφει καλύτερα αυτό που κάνεις... κι από σένα τον ίδιο!