Ομιλία Βουλευτή Κεφαλληνίας-Ιθάκης για το Ασφαλιστικό Νομοσχέδιο στη Βουλή

Κύριε Υπουργέ, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Σήμερα συζητάμε ένα από τα σημαντικότερα νομοσχέδια που έχουν έρθει τελευταία στη Βουλή, το νομοσχέδιο για το νέο ασφαλιστικό σύστημα. Και είναι σημαντικό, γιατί αποτελεί απάντηση σε μια διαρκώς επιδεινούμενη και ήδη, πλέον, ανεξέλεγκτη κρίση, την κρίση του ασφαλιστικού μας συστήματος.

Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι η ελληνική πολιτεία έχει καθυστερήσει. Έχει καθυστερήσει πάνω από μία δεκαετία που μέσα σε αυτή δεν μπόρεσε ή δεν τόλμησε να επιβάλλει εκείνες τις ρυθμίσεις, να επιβάλλει εκείνες τις αλλαγές που θα έδιναν την οικονομική δυνατότητα και θα επέτρεπαν τη βιωσιμότητα της κοινωνικής ασφάλισης και στο μέλλον.

Χάθηκαν σημαντικές ευκαιρίες για πιο ήπιες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, με αποτέλεσμα σήμερα να μη βιώνουμε απλώς μια κρίση του ασφαλιστικού μας συστήματος, αλλά να βρισκόμαστε στα πρόθυρα κατάρρευσής του και μάλιστα σε μια εποχή που το δημόσιο χρέος έχει ξεπεράσει τα τριακόσια δισεκατομμύρια, το έλλειμμα ξεπερνά το 13,5% του ΑΕΠ και ο ρυθμός ανάπτυξης κινείται σε αρνητικά επίπεδα.

Το δίλημμα λοιπόν είναι: • Αν θα επιτρέψουμε ή θα αποτρέψουμε αυτή την κατάρρευση.

• Αν θα περισώσουμε τη μεγαλύτερη κατάκτηση όλων των εργαζομένων.

• Αν θα χτίσουμε το θεμελιωδέστερο θεσμό του κοινωνικού μας κράτους σε γερά θεμέλια με τήρηση της αρχής της αλληλεγγύης των γενεών.

Με άλλα λόγια το δίλλημα είναι: χρεοκοπία ή επιβίωση;.

Η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση που βύθισε τις ανεπτυγμένες χώρες σε βαθιά ύφεση, αλλά και η δραματική κατάσταση των δημοσιονομικών μας μεγεθών, που ήταν αποτέλεσμα μιας καταστροφικής διαχείρισης που ακολούθησε η προηγούμενη Κυβέρνηση, μας αναγκάζουν –και δεν είμαστε ευτυχείς γι’ αυτό- να πάρουμε κάποιες αποφάσεις. Αποφάσεις οδυνηρές, εκτός των προγραμματικών μας διακηρύξεων και εκτός των ιδεολογικών μας αρχών.

Η εύκολη λύση του δανεισμού, όπως γινόταν τις προηγούμενες δεκαετίες, σήμερα δεν είναι εφικτή, αλλά και αν ήταν, δεν θα έπρεπε να την επιλέξουμε. Θα ήταν καταστροφική και άδικη, κυρίως για τις επερχόμενες γενεές.

Βασικός γνώμονας, όμως, στην επίλυση του προβλήματος πρέπει να είναι και είναι η κοινωνική δικαιοσύνη. Ο μεγάλος διάλογος που προηγήθηκε με τους φορείς, η διαβούλευση, οι προβληματισμοί και οι ανησυχίες των εργαζομένων, αλλά και η εμπειρία κατέδειξε την ανάγκη να αποσαφηνίσουμε το ρόλο που παίζουν στον τομέα της ασφάλισης το κράτος, οι εργαζόμενοι και οι κοινωνικοί εταίροι.

Και θα πρέπει να το αποσαφηνίσουμε κάνοντας ταυτόχρονα σαφή τη διαφορά μεταξύ αλληλεγγύης και ασφάλισης. Η μεγάλη τομή που γίνεται στο νέο ασφαλιστικό σύστημα είναι η διάκριση της βασικής και αναλογικής σύνταξης.

Η πρώτη, η βασική σύνταξη είναι ουσιαστικά προνοιακή παροχή και προορίζεται για όσους έχουν ανάγκη κρατικής μέριμνας ακόμη και γι’ αυτούς που είναι ανασφάλιστοι ή δεν έχουν θεμελιώσει συνταξιοδοτικό δικαίωμα.

Η δεύτερη, η αναλογική αποτελεί παροχή του φορέα κοινωνικής ασφάλισης των ασφαλισμένων, με αναλογική ανταπόδοση για τις εισφορές που κατέβαλε σε όλο τον ασφαλιστικό του βίο. Έτσι εφαρμόζονται στην πράξη οι αρχές της ανταποδοτικής και της διανεμητικής δικαιοσύνης.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

• Η δομική διάκριση μεταξύ βασικής και αναλογικής – ανταποδοτικής σύνταξης.

• Η βελτίωση των κινήτρων για παραμονή στην εργασία και των αντικινήτρων για την πρόωρη συνταξιοδότηση ή την εθελούσια αποχώρηση.

• Η παρακολούθηση και ο έλεγχος ανά διετία με αναλογιστικές μελέτες από την Εθνική Αναλογιστική Αρχή, της Εθνικής συνταξιοδοτικής δαπάνης.

• Η βελτίωση της διαχείρισης της κινητής και ακίνητης περιουσίας των φορέων κοινωνικής ασφάλισης και η ίδρυση Ενιαίου Φορέα Διαχείρισης των αποθεμάτων τους.

• Ο ενιαίος τρόπος διεκπεραίωσης μέσω του τραπεζικού συστήματος όλων των συναλλαγών εργαζομένων – εργοδοτών για τη μισθοδοσία και τις ασφαλιστικές εισφορές.

• Ο ενιαίος μηχανισμός ελέγχου καταβολής των εισφορών με το Ηλεκτρονικό Μητρώο Οφειλετών.

• Η ίδρυση Ενιαίου Φορέα Πιστοποίησης και Αξιολόγησης της Αναπηρίας, που όλοι εδώ γνωρίζουμε τι γίνεται.

• Η θέσπιση ενιαίου και πάγιου συστήματος κατάρτισης καταλόγου βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων.

• Η ίδρυση Ενιαίου Κέντρου Ελέγχου και Πληρωμής των Συντάξεων.

• Ο διαχωρισμός των κλάδων και των υπηρεσιών υγείας από το συνταξιοδοτικό σύστημα.

• Η δρομολόγηση θεσμικής και λειτουργικής ενοποίησης φορέων της κοινωνικής ασφάλισης, του ΝΑΤ – του Δημοσίου – ΟΤΑ στο ΙΚΑ.

• Ο έλεγχος από μικτά κλιμάκια υπαλλήλων για την καταβολή των ασφαλιστικών εισφορών και την πάταξη της εισφοροδιαφυγής.

• Η ενιαία αντιμετώπιση των προϋποθέσεων και κανόνων ρύθμισης ληγμένων οφειλών.

• Η σύσταση Κέντρου Πληροφόρησης Ασφαλισμένων – Συνταξιούχων.

• Η αναδιανεμητική λειτουργία στο σύστημα της εισφοράς – αλληλεγγύης συνταξιούχων με προοδευτικό συντελεστή 3% έως 10% για συντάξεις άνω των 1.400 ευρώ.

• Η σύσταση Ενιαίου Φορέα Πρωτοβάθμιας Υγείας και τέλος

• Η ρύθμιση του χρόνιου προβλήματος της διαδοχικής ασφάλισης και η πλήρης άρση των αδικιών.

Όλα αυτά είναι ρυθμίσεις που θεσμοθετεί το νομοσχέδιο αυτό και που έχουν σαν αποτέλεσμα τον εξορθολογισμό του ασφαλιστικού συστήματος και το καθιστούν βιώσιμο. Με τις ρυθμίσεις αυτές αυξάνονται τα έσοδα από το νοικοκύρεμα και τη σωστή διαχείριση και καταργούνται παράλογες και άδικες διατάξεις αυξάνοντας τη διαφάνεια.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό σύστημα που συζητάμε σήμερα έχει αναδιανεμητικό χαρακτήρα, παρά τη δύσκολη οικονομική συγκυρία και ενισχύει την κοινωνική δικαιοσύνη. Κοινωνική δικαιοσύνη δεν είναι η αναποτελεσματικότητα, η άρνηση, η ισοπέδωση, η ατολμία, η εκδούλευση, η κριτική χωρίς πρόταση, η παραπληροφόρηση και ο λαϊκισμός.

Είναι η συνεπής και υπεύθυνη στάση, είναι η πλήρης και ειλικρινής ενημέρωση, είναι η λήψη μέτρων και κανόνων επώδυνων ίσως, που όμως η εφαρμογή τους αποτελεί την ουσιαστική εγγύηση για τις συντάξεις και τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος εδώ που έχει φτάσει σήμερα. Το κόστος των συντάξεων ξεπερνά το 11,5% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος και η σχέση εργαζομένων προς συνταξιούχο είναι 1,7 ανά 1 συνταξιούχο, ενώ το 1950 ήταν 4 προς 1 και το 2005 ήταν 2,1 προς 1.  Η προσφορά, λοιπόν, αυτού του νομοσχεδίου είναι ότι με επώδυνες και μη αρεστές, αλλά σωστικές μεταρρυθμίσεις που οι συνθήκες επέβαλλαν, να αποτρέψει την επικείμενη κατάρρευση του κοινωνικού μας κράτους και να εξασφαλίσει τη σύνταξη σε όλους όσους δικαιούνται, χωρίς να χρεώσει επιπλέον τις επόμενες γενιές.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Ακούσαμε πολλά από τη μια πτέρυγα ότι για όλα τα κακά φταίει το ΠΑ.ΣΟ.Κ στους εννέα μήνες της διακυβέρνησης, ενώ για τα έξι χρόνια που αύξησαν το χρέος, που αύξησαν το έλλειμμα, δε μιλούν καθόλου.

Από την άλλη πλευρά αντί να ακούσω προτάσεις, άκουσα ένα δελτίο αναγγελίας πολέμου και έψαχνα να βρω που είναι τα αεροπλάνα που πετούν τις βόμβες.

Καταλήγω, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, με ένα ερώτημα.

Ποια είναι αλήθεια σήμερα, σε αυτή τη συγκεκριμένη συγκυρία η προοδευτική λύση για την επιβίωση του ασφαλιστικού συστήματος;

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

 Επειδή θεωρώ τον εαυτό μου προοδευτικό,

 Επειδή εκπροσωπώ προοδευτικούς πολίτες που δεν θέλουν να καταρεύσει το ασφαλιστικό σύστημα

 Επειδή δεν άκουσα καμία άλλη πρόταση

απαντώ στο ερώτημα αυτό δίνοντας ψήφο στο νομοσχέδιο έτσι όπως τελικά διαμορφώθηκε.

Σας ευχαριστώ.