Η συζήτηση με τον Αλέκο Καλαφάτη παρουσιάζει πάντα ενδιαφέρον, η πολιτική του παρουσία τα τελευταία χρόνια στα δρώμενα των δυο νησιών ήταν μηδενική, έχει τελείως εξαφανιστεί από την πολιτική ζωή του τόπου όπως συνήθως λέγεται σε τέτοιες περιπτώσεις.
Ο Αλέκος Καλαφάτης αν θελήσεις να ψάξεις 10 χρόνια πριν , θα διαπιστώσεις ότι το ΠΑΣΟΚ, κυριαρχούσε στην πολιτική του τόπου, σε σημείο οι σημερινοί πολιτικοί να μιλάνε για καθεστώς. Ποιοι, αυτοί που προσπαθούν να δημιουργήσουν το δικό τους καθεστώς.
Το «καθεστώς» Αλέκου Καλαφάτης ούτε καν θα μπορέσουν να πλησιάσουν, διότι ήταν μια εποχή αναγέννησης της πολιτικής, αμέσως μετά το 1981, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου τα άλλαζε τότε όλα.
Μια ομάδα προοδευτικών, κεφαλλλήνων τότε σοσιαλιστών που διέμεναν στην Αθήνα πήραν την απόφαση να έρθουν στην Κεφαλονιά. Μάλιστα, τότε η κυβέρνηση έδινε και ένα επίδομα γι αυτή την μεγάλη απόφαση.
Γέμισε τότε η επαρχία από νέους ανθρώπους. Τότε ήταν, κάπου το 1984, που πήρα κι εγώ την απόφαση να έρθω στο νησί της συζύγου μου. Τολμηρή απόφαση, καθαρά επαναστατική.
Είχα την ευκαιρία πριν λίγες μέρες να συζητήσω με τον Αλέκο Kαλαφάτη σε μια έκθεση, από τις πολλές που γίνονται στο νησί τέτοια εποχή. Η έκθεση αυτή έχει γίνει ωστόσο, θεσμός, πρόκειται για την Έφη Σπηλιώτη, στις Μηνιές στο σπίτι Πεμαχρίνα.
Ομολογώ, ότι από τις πρώτες κουβέντες αιφνιδιαστικά, διαπίστωσα ότι ...
είχα μπροστά μου έναν Αλέκο Καλαφάτη θυμωμένο, εξοργισμένο με την πολιτική κατάσταση, εξοργισμένο με τον Γιώργο Παπανδρέου, φοβισμένο με την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στη Μεσόγειο ιδιαίτερα στη Συρία.Περιμένει τα χειρότερα με την εξωτερική πολιτική, όχι με την Ευρώπη, την έχει ξεγραμμένη, με την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί, – δημιουργείται – με το τόξο Τουρκία, Συρία, Ιράν, Ισραήλ.
Ο Αλέκος Καλαφάτης μου εκμυστηρεύτηκε ότι στο πρώτο μνημόνιο συμφώνησε, πίστεψε ότι θα υπήρξε ανάκαμψη, με τη βοήθεια της Ε.Ε., πίστεψε ότι θα ήταν το τέλος μιας παλιάς κατάστασης, θα άλλαζαν όλα. Όμως μετά από κει και πέρα, όπως τα χειρίστηκε ο Γιώργος Παπανδρέου, και όπως τελικά κατέληξαν, ασφαλώς θεωρεί ότι ήταν απαράδεκτα, όλοι ήταν απαράδεκτοι. Απέφυγε να μου μιλήσει για τον Σπύρο Μοσχόπουλο, ίσως δεν θέλησε να θίξει τον παλιό του καρδιακό φίλο, αλλά το συμπέρασμα που βγαίνει με όσα είπε, μάλλον ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ να θεωρεί υπεύθυνο και τον Σπύρο Μοσχόπουλο με τα αλλεπάλληλα «ναι σε όλα». Τονίζω, ιδιαίτερα το σκέλος αυτό, ότι ο Αλέκος δεν μου ανέφερε τίποτα για τον Σπύρο, όλα τα συμπεράσματα είναι δικά μου.
Είχα παρεξηγήσει τον Αλέκο Καλαφάτη, θεωρούσα ότι ήταν υπέρ αυτής της κατάστασης, αυτά τα αλλεπάλληλα μνημόνια και τις δανειακές συμφωνίες, τόσοι νόμοι που ψηφίστηκαν για την εφαρμογή όλων αυτών. Η αποφυγή να κάνει δηλώσεις, τόσων χρόνων πολιτικής απραξίας, ασφαλώς δημιούργησαν τέτοιες παρεξηγήσεις από πολλούς. Ο Αλέκος Καλαφάτης, για όσους τον ξέρουν, δεν είναι ο άνθρωπος των άκρων, δεν θέλει να δημιουργεί προβλήματα, όμως πιστεύω ότι ήταν ένα πολιτικό λάθος εκ μέρους του. Ίσως σαν πρώην υπουργός η άποψη του θα ήταν ιδιαίτερα βαρύνουσα, θα μπορούσε να «ξεμπλοκάρει» πολλούς συντρόφους του, θα μπορούσε να δώσει μια διαφορετική ώθηση στην τοπική οργάνωση, όπως τότε με την διαφωνία του με τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Αντώνη Τρίτση.
Ασφαλώς δημιουργεί εντύπωση η απόφασή του, να μην εκφράσει τις απόψεις του, σε μια καμπή του κόμματος του.
Σήμερα που έχουν χάσει την έννοια τους οι λέξεις στο ΠΑΣΟΚ και ιδιαίτερα βασικοί όροι που χρησιμοποιούνται στην πολιτική, δεν υπάρχει πια κοινή γλώσσα.
Σήμερα ο καθένας εννοεί ό,τι τον βολεύει όταν μιλάει για «μεταρρύθμιση, αντιμεταρρύθμιση, κεντροαριστερά» και το ίδιο συμβαίνει για μια σειρά πολιτικών όρων. Μια πολιτική Βαβέλ το πάλαι ποτέ κίνημα του Ανδρέα Παπανδρέου.
Αναρωτιούνται πολλοί ποια θα είναι η εξέλιξη στο τοπικό ΠΑΣΟΚ.
Αναρωτιέμαι, αν θα έπρεπε η παρέμβαση του Αλέκου Καλαφάτη να είχε γίνει νωρίτερα, πριν την κατάρρευση, πιστεύω ότι δεν θα υπονόμευε κανέναν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε για τα σχόλια, να χρησιμοποιείτε Ελληνική γραμματοσειρά και σε ευπρεπές επίπεδο, χωρίς να θίγεται η τιμή και η υπόληψη κανενός πολίτη.